Zapomniany horror z ciekawą kreacją Sondry Locke (znacznie lepiej wypada w rolach dziwaczek, niż słodkich idiotek u boku Clinta). Z dzisiejszego punktu widzenia, fabuła może wydać się łatwa do przewidzenia (w wielu filmach stosowano już podobne rozwiązania), lecz posępna atmosfera wciąż potrafi wywołać wrażenie.
Marguerite Sterling jest ekscentryczną i tajemniczą nastolatką (cóż, muszę przyznać, że 28-letnią wtedy Locke rzeczywiście możnaby pomylić z podlotkiem), żyjącą z matką i babką, które izolują ją od otoczenia. Krucha i wrażliwa dziewczyna nie ma przyjaciół, dlatego też często prowadzi zatrważające rozmowy ze swą lalką o imieniu Aaron. Co dziwniejsze, lalka ta również z nią konwersuje...
Nastolatka czuje wielkie podekscytowanie z powodu przyjazdu swojego ojca, którego ostatni raz widziała, gdy była bardzo mała. Celem jego wizyty jest sprawa rozwodowa, którą chce załatwić z matką Marguerite. Następnie planuje ślub ze swoją nową narzeczoną Anne. Gdy mężczyzna widzi jak odizolowana od rzeczywistości jest jego córka, postanawia zostać na dłużej i poświęcić jej więcej uwagi. Wkrótce mają miejsce tragiczne zdarzenia, którego sprawcą jest tajemniczy ktoś (lub coś) ubrany na czarno.

Plusami "A Reflection of Fear" są dopieszczone mrokiem kadry, ponury klimat i rola Sondry Locke. Kobieta gra trochę nazbyt melodramatycznie i afektacyjnie, lecz w tym wypadku nadaje to jedynie większej sterylności osobliwej Marguerite. Charakterystyczna aparycja aktorki również bardzo pomogła wykreować postać budzącej głęboki niepokój dziewczyny (blada cera, pociągła twarz, wielkie brązowe oczy, bardzo jasna oprawa oczu; swoją drogą zawsze przypominała mi jakiegoś gryzonia z rodziny łasicowatych). Co ciekawsze, największą trwogę budzą nie sceny siejącego się terroru, lecz relacje Marguerite ze swoim ojcem. Sposób w jaki go obejmuje, całuje i przesuwa po jego ciele bladą dłonią... a temu wszystkiemu przygląda się z daleka narzeczona Anne.
Warto wspomnieć, że Robert Show, rolą czułego i troskliwego ojca, odbiega znacznie od dotychczasowych kreacji twardych facetów.
Końcówka filmu potrafi zaskoczyć, co działa na jego znaczną korzyść.

Są z pewnością lepsze horrory lat 70., nie znaczy to jednak, że "A Reflection of Fear" jest filmem kiepskim. Wręcz przeciwnie, broni się nastrojowym klimatem i zgrabnie zbudowaną otoczką grozy.
Fani starszych filmów grozy powinni być zadowoleni.