Dobry film, jak kogoś interesuje historia kina w krajach totalitarnych.
Mamy tu bowiem film skrajnie propagandowy, nie mający wiele wspólnego z prawdą historyczną, który nadaje wielkie znaczenie mało istotne bitewce wojsk ruskich (ruskich - nie rosyjskich!) z Zakonem Inflanckim, który był już częścią Zakonu Krzyżackiego. Znaczenie tej bitewki było niewielkie w porównaniu np. do bitwy pod Grunwaldem, która była prawie 200 lat później, albo choćby do bitwy pod Szawlami, która była 6 lat wcześniej (1236) i w której Litwini dali solidne lanie Zakonowi Inflanckiemu. Na tyle solidne, że rok później połączył się on z zakonem NMP (czyli z Krzyżakami). Dodajmy przy tym, że w zasadzie trwał w tym czasie jeszcze podbój Zalesia i Rusi przez Tatarów, którzy w filmie przedstawieni są jako niegroźni. Aleksander Newski był ich wiernym sługą...
Film ocieka propagandą i jeśli warto go obejrzeć, to tylko dla kilku scen, które jako jedyne się nie zestarzały. I tak - chodzi o drastyczną scenę wrzucania żywych dzieci do ognia przez zakonników, groteskowo przedstawioną postać niemieckiego biskupa oraz zakonnika - organisty, wreszcie postacie niektórych niemieckich rycerzy, którzy występują na wiecu we wspaniałych hełmach (inna rzecz, że jest to kompletnie absurdalne, bo na wiecu nie było powodu, aby zakładać te hełmy). Większość rycerzy występuje jednak z metalowymi wiadrami na głowie, co wygląda nie tyle strasznie, ile komicznie. Próbę czasu wytrzymują jeszcze niektóre (bo nie wszystkie!) sekwencje bitewne.
Scena załamania się lodu pod rycerzami niemieckimi wygląda bardzo realistycznie - trudni się dziwić, bowiem lód faktycznie załamał się pod statystami i wielu z nich utonęło.