Anihilacja to kino „niedoskonałe” owszem, pomimo tego w swym niedopracowaniu technicznym bądź fabularnym na wielu płaszczyznach jest kinem niezmiernie głębokim i sugestywnym. Film to tajemnica, której nie odkrywamy do samego końca lub odkrywamy jedynie jej niewielki skrawek. Wielowymiarowość tego filmu przyprawia o zawrót głowy a pole do interpretacji w kontekście po filmowych dyskusji to bezkres oceanu.
Film nakręcony na podstawie książki „Unicestwienie” bo tak należy tłumaczyć tytuł filmu jest na pierwszy rzut oka obrazem transdukcji oraz rekombinacji genetycznej. Bardzo ciekawy temat, który jest jednak tylko motywem przewodnim, rozwiniętą nicią po której podąża główny wątek fabularny a także akcja filmu. Mnogość symboliki ale i wielość płaszczyzn na których możemy odbierać film zbliża go do tego typu produkcji co Matrix. Jest oczywiście niewątpliwie mniej przystępny i trudniejszy w odbiorze co z resztą potwierdza choćby fakt, iż nie wykupiły go amerykańskie wytwórnie z obawy o widza i jego zrozumienie filmu dlatego skrzętnie wykorzystał to Netflix.
Anihilacja nie ma tez tego rozmachu pod kątem efektów i akcji, które pozostawiają wiele do życzenia natomiast film w swej niezdarności podąża konsekwentnie do końca i z upływem czasu dajemy się wciągnąć w klimat pełen barw i zaskakujących tworów przyrody. Jak bohaterowie filmu podążamy do źródła by znaleźć odpowiedź czym jest „Iskrzenie”.
Film nie należy do łatwych, nie będę mędrkował kiedy się kończy siedzisz i myślisz…i odkrywasz tylko cząstkę odpowiedzi. Zarówno w filmie jak i naszej głowie doświadczamy naturalnej erozji, jesteśmy zagubieni w swych myślach próbując wypełnić pustkę w miejscach gdzie film jest dla nas niezrozumiały.
To idealny przykład i odpowiedź dla mojego kumpla który nie jest wstanie zrozumieć dlaczego oglądam te same filmy wielokrotnie.
Trzeba tylko oglądać właściwe filmy.
Anihilacja jest jakby ponad czasem, możesz siedzieć i oglądać ją trzy dni z rzędu patrząc kolejno z innej perspektywy i wyciągać z goła odmienne wnioski. Niezwykle inteligentne kino.
Alex Garland to świetny scenarzysta i obiecujący reżyser. Jego współpraca z Dannym Boyl’em zaowocowała świetnymi „28 days later” oraz „Sunshine”. Dodatkowo po dość udanym debiucie „Ex Machine” grzechem byłoby pominąć w seansach ów opisywany przeze mnie obrazek.
Natalie Portman to aktorka kompletna, chętnie zobaczyłbym ją w roli typu Sigourney z Obcego, i Oscar Isaac w oszczędnej, ale równie dobrze zagranej roli. Cała reszta bohaterek to poniekąd tło, ale i tu każda z nich to odrębna poboczna historia i morał.
Gęsty klimat, świetna scena finałowa i towarzysząca jej sugestywna muzyka, ale przede wszystkim głębia filmu i ilość przekazów sprawiają, że do filmu trzeba wracać albo nad nim kontemplować. Nauka, dramat związku, terapia, latarnia morska, odkupienie, fizyka, samodestrukcja, rak, biblijny raj to tylko nieliczne z symboli i słów kluczy na podstawie których możemy napisać oddzielne recenzje.
Dużo można pisać bowiem film to system naczyń połączonych.
Wytęż głowę, zadbaj o klimat i usiądź wygodnie, czeka Cię niezwykle hipnotyzujący seans.