Zgadzam się - film jest świetny. Ale książka moim zdaniem jeszcze
lepsza!

„Przemyślałem wszystko na nowo i doszedłem do wniosku, że tylko na wsi
można żyć pełnym, nieokaleczonym życiem - kontynuował wywód. - Któż
lepiej niż wy, kochani moi, wie, co to kwiat, owoc, nasienie ! Wy na co
dzień widzicie narodziny roślin i zwierząt, ich dojrzewanie, umieranie.
I dlatego jesteście tacy szlachetni.
- Poniekąd ma rację - rzekł sołtys.
- Przecież, mówiąc bez ogródek, jesteście wcielonymi dziećmi natury !
Synami i córkami słońca ! Czy nie z rytmu czterech pór roku wynika cykl
waszych prac polowych ? Czy nie słońce podpowiada, ba, powiem więcej:
dyktuje wam całodzienny rozkład zajęć ? Przeżywacie życie wpatrzeni w
słońce jak w panią matkę. Och, szczęśliwi ! Przecież wy od narodzin do
śmierci dotykacie stopami niezabetonowanej ziemi - i to stopami bosymi !
I nie dziwię się wam, że za swoje pole, za byle zagon oddalibyście
życie.
(…) Ech, szczęśliwi, szczęśliwi…”


- To przez ciebie to wszystko, ty naprawiaczu świata ! Przez ciebie,
draniu !
- Tylko nie draniu ! - zawołałem obrażony. - Licz się, Staszek, ze
słowami
Zawarczała motorówka - sołtys nadpływał, usłyszawszy krzyki. Stach
uszy zatkał, nogami zatupał.
- Gdzież oni, ci prości, szczęśliwi ludzie ! - załkał. - Co z nich
zrobiłeś ? Co zrobiłeś z ta rajską okolicą ! Z polami ! Płacząca brzoza
pod kurhanem- ścięta !
- Orać przeszkadzała ! - krzyknął za mnie sołtys.
- Maliny przy Bartoszowej drodze, bzy, czeremchy - wyplenione. Krzyża,
Jakubowego krzyża na rozstajach - nie ma !
- Drogę trzeba było poszerzyć…
- Kurhan splantowany! Rzeka zmeliorowana !
- Nowoczesna gospodarka, panie Staszku, nie toleruje takich senty…
- Czy wy nie widzicie, co się stało ze świętym żytem ? - zamachał Stach
rękami, wydawało mi się, że zaraz ciśnie w nas swoim neseserkiem. - Nie
słyszycie, o czym szumią kłosy ? O wydajności z hektara szumią! O
skrobi! O kaloriach !
- Deficyt paszowy zmusza nas, panie Staszku, do wielu… - próbował
perswadować sołtys, lecz Stach się zapienił.
- A krowy na pastwiskach ! - darł się. - Boże ! Czy snują się jak kiedyś
po wygonie ? Czy porykują do nieba ? Nie ! One żrą, obżerają się na
wyścigi ! Dalibóg, one ścigają się, która więcej mleka uciuła ! Które
tłustsze ! Boże, nawet krowy, nawet one już gonią za sukcesem, za modą !
Wyprostek nadbiegał, w kombinezonie był. Spoconą ręką otarł czoło.
- Stachu ! - rzekł sapiąc. - Wracaj ! Lucernę trzeba, Stachu…
- Lucernę ! - przerwał mu Stach i zamierzył się w ojca neseserkiem. A na
co ojcu ta lucerna ? Te maszyny ! Te chlewnie, obory !
- Nie znasz się, nie gadaj ! - ofuknął go stary.
- Kiedyś, jak jeszcze byłeś ciemnym chłopem, miałeś czas i poleżeć sobie
w chłodku pod jabłonią. I na przyzbie posiedzieć. I różaniec zmówić… A
teraz ? Harujesz jak wół tymi maszynami, latasz jak oparzony, zamiast
jak kiedyś, kosą sobie, pomaleńku.
- Kosą za wolno - rzekł Wyprostek.
- A dokąd ci tak spieszno ? Do zawału ? - jęknął Stach.


Pozdrawiam wszystkich miłośników Redlińskiego!:-)