Nieźle! Muszę przyznać, że Twoje porównania są bardzo trafne i sam się dziwię, że ich nie dostrzegłem w czasie seansu. To wszystko staje się jeszcze bardziej prawdopodobne w kontekście trwającej wojny, do której Disney nawiązał już w "Dumbo". Niestety dziś większość widzów machinalnie szufladkuje "Bambiego" w kategorii "bajki dla dzieci" i nie potrafi dostrzec, że to przede wszystkim uniwersalna opowieść o dorastaniu, i wcale nie taka przesłodzona, jak się na pierwszy rzut oka wydaje...

Dzięki za wypowiedź. Cieszę się, że ktoś przeczytał ten wątek, bo sporo się napracowałam żeby wszystkie swoje przemyślenia "przelać na papier".

Ja planuję zapoznać moje dzieci z klasyką disneya i robiłam sobie rozeznanie, a Bambi taki słodki jelonek, często nadrukowany na ubraniach dla dzieci- musi być fajnym familijnym kinem-myślałam. A tu takie sceny, tyle brutalności, przemocy-które no na pewno się dla małych dzieci nie nadają, bo są po prostu przerażające.

Co nie znaczy, że to zły film, bo moim zdaniem nawiązuje do codzienności czasów ówczesnych, wojennych. Animacja bardzo ładna ztesztą. Pewnie był to bardzo ważny film dla ludzi żyjących w tamtym trudnym okresie. Zastanawiam się czy tylko ja to tak zinterpretowałam. Większość tematów na tym forum krytykuje film za to rzekome "przesłodzenie", ale coś mi się wydaje, że mogły to pisać dzieci w przedziale wiekowym 12-14, które to uważają, że już są zbyt dorosłe na kreskówki, ale tak naprawdę nie mają jeszcze dość wiedzy, żeby spojrzeć na tę bajkę w kontekście historycznym, społecznym etc.

Ogólnie kreskówki z tamtego okresu były dużo bardziej straszniejsze od współczesnych - wystarczy wspomnieć niektóre sceny z "Pinokia" czy z "Fantazji". Widocznie wrażliwość ówczesnych widzów była nieco inna niż współcześnie. Co do rzekomego "przesłodzenia", to myślę, że mówienie o tym wynika z tego, że "Bambi" ma zupełnie inny charakter niż inne animacje - fabuła jest nieskomplikowana, akcja toczy się (przynajmniej na początku) dość wolno, a większość czasu spędzamy w towarzystwie uroczych zwierzątek. Ale w tym szaleństwie (czyli w tej prostocie) jest metoda: widz dostaje uniwersalną historię o dojrzewaniu bohatera, który - zdobywając kolejne doświadczenia i przeżywając zarówno momenty radości, jak i smutku oraz trudu - staje się gotowym do zadań, które mają na nim spocząć.

Świetna analiza. Gratuluję takiej bystrości i wręcz jej Tobie pozazdroszczę ;)

Dziękuję za słowa uznania.

Miałam podobne skojarzenia! Oglądając tę piękną animację, ciągle miałam gdzieś z tyłu głowy, że powstała ona w 1942, kiedy trwał wojenny koszmar...