Pustka współczesnej popkultury - głupawe seriale, w których muszą grać dobrzy aktorzy - terror mas - kapitalistycznych kalkulacji.
Śląsk - pokazany bez zbytniej egzaltacji - prosto.
Piękne zdjęcia - nastrojowe.
Muzyka - jeden z ważnych bohaterów filmu.
Piękna postać głównej bohaterki - Basi.
Marzenia - ich dotknięcie, weryfikacja, niedopowiedzenia.
Dorociński - zmagający się z bzdurnością opowiadania głupich kawałów, bycia marionetką na usługach serialu, moment przełamania, gdy coś w nim zaczęło pękać i zaczął recytować Gałczyńskiego - ta scena jest genialna.
i Andrzej - oszroniony, czekający w bramie 12 godzin....

Za to wszystko cenię ten film.
Choć najchętniej nie dodawałabym już nic poza słowami w tytule.