Chciałbym podkreślić jeszcze jeden element filmu, składający się na jego doskonałość, nie wymieniony dotychczas pośród wszystkich zasłużonych pochwał. Otóż zostałem zauroczony przez dialogi. Język postaci fascynuje wagą każdego słowa i precyzją zdań, przy czym bynajmniej nie jest to język oszczędny. To, obok szeroko zakrojonej fabuły, bardzo dickensowski motyw tego filmu. Jest to kolejny z zabiegów charakteryzacyjnych, mających na celu oddanie ducha epoki, niemniej zrealizowany po mistrzowsku. Mam wrażenie, że pełni on w filmie również głębszą funkcję. Wydaje mi się, że autentyczność początkowego sukcesu towarzyskiego Redmonda Barry'ego wzięła się nie tyle z jego bohaterstwa czy sprytu, co właśnie z jego talentu do nienagannego sposobu wysławiania się. Dzięki niemu pokonywał towarzyskie bariery, szybko zjednując sobie sojuszników, czy to w postaci kapitana Potzdorfa, czy hrabiego Wendover. Jeszcze wyraźniej widać to w rozmowie z niemiecką chłopką, udzielającą Redmondowi gościny. Wykwintność jego języka jest tu podkreślona przez niemożność porozumienia, pomimo częściowej znajomości angielskiego przez gospodynię. Całe szczęście dla bohatera, posiadał on również pozawerbalny urok, którym wspomagał zdolności językowe w kontaktach z kobietami. Fim doskonały, Stanley Kubrick jest mistrzem i – prowokacyjnie cytując słowa pani Barry – „this matter bares no further discussion”.