Jeden z tych dialogów , który mówi o utraconej wierze; jest tu coś na kształt tego, jak będąc młodym, pełnym może czasem naiwnej wiary i ufności w to, co w życiu pozytywne, tracimy to poczucie gdy zaczynają nam otwierać się oczy na to co ponure i przykre – ziemskie…; to jak dziecko, które gdy uzyska świadomość tego, czym jest życie, zaczyna podchodzić do niego już z przeświadczeniem niebezpieczeństwa i trwogi; i w tym dokładnie momencie gdy zaczyna odczuwać to przykre uczucie samotności i pustki, zaczyna kierować się ku poszukiwaniom Boga, innego człowieka, miłości itp., tego, co powtórnie nada sens jego własnemu życiu…: „ […] – Jeżeli przegramy, zatoniesz z tym statkiem, przykuty do wiosła. – Nie wierzę, że Bóg pozwolił mi żyć przez te wszystkie lata bym umarł przykuty do wiosła. – Dziwna to twoja upartość i wiara, że życie posiada jakiś cel. Rozsądny człowiek nauczyłby się dawno temu, aby jej zaniechać. – Tak jak ty. Co ją z ciebie wypędziło? […]”