Pełna zgoda

A ja nie zgadzam się wcale;) No, może nie wcale, bo teza o przypadkowości ludzkiego życia wybrzmiewa w tym filmie dość mocno i na pewno przekonanie, że nie jesteśmy kowalami własnego losu lecz ofiarami przypadku jest tu istotnym motywem. Bo jeśli nie masz na nic wpływu i nic nie ma sensu, to po co się zamartwiać?

Wydaje mi się jednak, że Max doskonale pamięta moment katastrofy (są zresztą sceny retrospektywne, które potwierdzają to założenie) i od tej chwili żyje w pewnym zawieszeniu między życiem a śmiercią. Bohater odcina się od życia, przestaje mu na czymkolwiek zależeć i właśnie dlatego nie odczuwa lęku. Nie bez przyczyny powtarza, że on i Carla "już nie żyją".

Żona Maxa znajduje na biurku męża rysunki nawiązujące do doświadczeń śmierci (ang. near-death experience, NDE) - zdarza się, choć rzadko, że ludzie na granicy życia i śmierci, zwykle w stanie śmierci klinicznej, widzą światło w końcu tunelu i doświadczają uczucia całkowitego spokoju i wszechogarniającej miłości. W przeciwieństwie do innych doświadczeń (np. walki z chorobą), to przeżycie często transformuje życie jednostki na lata, a nie jedynie miesiące. To przewartościowanie jest także tutaj widoczne - np. w niechęci do kłamstwa. Max wybiera prawdę jako wartość kosztem partykularnej korzyści, którą gardzi jako czymś nieistotnym. A jeśli ostatecznie ulega namowom, to tylko z uwagi na dobro innych.

Max nie tyle jest nieśmiertelny, co nie lęka się śmierci (i dlatego z nią "pogrywa"), a nie lęka się, bo nie zależy mu na życiu i życia w rezultacie nie boi się także. Z chwilą, kiedy zaczyna mu zależeć, wraca lęk przed stratą, a tym samym i alergia na truskawki symbolizująca, jak sądzę, lęk przed śmiercią, będący niczym innym jak przywiązaniem do życia i wszystkiego, co ono sobą reprezentuje (np. więzi z bliskimi).