Podoba mi się to, co Peckinpah zrobił z westernem. Gdy w latach 60tych ten gatunek zaczął się robić schematyczny i cholernie sztuczny, on zaszczepił mu iskrę świeżości. Dzięki dokonaniom Krwawego Sama w następnej dekadzie opowieści o dzikim zachodzie wreszcie nabyły jakiś realizm. Do tego przestały być przyjemnym kinem przygodowym, pojawiły się znamiona dramatu, oraz brutalne sceny. "Billy Dwa Kapelusze" jest właśnie westernem w duchu nowej ery, gdzie z ekranu wypływa gorycz, a twórcy rozprawiają się z mitami.
Jednocześnie to najlepszy dowód, iż ze słabego scenariusza da się wykrzesać dobry film. Naciągane bzdury, oraz papierowe postaci zostają bardzo sprytnie przysłonione przez świetne pomysły realizatorskie. Przyszły reżyser "Rambo" wykazał się kreatywnością i na siłę przeciąganą historię ucieczki uczynił bardziej interesującą niż jest w rzeczywistości.
Zaczyna się od "trzęsienia ziemi"- nagłej strzelaniny. Gdy już spodziewamy się kina akcji, twórcy zwalniają tempo. Pojawia się sporo tematów społecznych, takich jak rasizm, oraz zawód marzeniami o lepszym świecie, jakimi miały stać się Stany Zjednoczone. Reżyser nie rezygnuje przy tym z rozrywkowych aspektów. Scena snajperska jest nie lada niespodzianką. Bardzo podobał mi się także finał- gdy liczymy na jedną wielką jatkę, ta nie następuje. Mało tego, pozostaje niedomknięty wątek, który twórcy wbrew zasadom amerykańskiego kina po prostu zostawiają bez zakończenia. Duży plus.
"Billy Dwa Kapelusze" nie jest pozbawiony mniejszych, czy większych wad. Całokształt prezentuje się jednak zaskakująco dobrze. Tak więc, nie jest to jedynie dobry film na nudne popołudnie (jak większość westernów), ale również konkurent dla kina z ciut wyższej półki. Warto.