Najpierw była wielka radość, później wydarzył się fatalny błąd. Ale prawdziwe nieszczęście rozpoczęło się dopiero siedemnaście lat później. Prolog dramatu siedmiorga osób nastąpił w jednej z warszawskich dyskotek. Nieznajoma dziewczyna powitała Edytę Wierzbicką wesołym okrzykiem: Cześć Kaśka! Zdziwiona nastolatka odparła, że to pomyłka. Już kolejna osoba myli ją z kimś innym. Dziewczyna przeprosiła za nieporozumienie. Wyjaśniła, że jeszcze w szkole podstawowowej miała niezwykle podobną do Edyty koleżankę. Chętnie podjęła się zaaranżowania spotkania z Kasią. Edyta przystała na propozycję. Miło i zabawnie mieć sobowtóra. Także Kasia z ochotą przyjęła zaproszenie. Rzeczywistość przerosła oczekiwania dziewcząt. Stanąwszy twarzą w twarz miały wrażenie, jakby patrzyły w lustro. Zdumione i zachwycone bawiły się w najlepsze, dopóki Edyta nie pokazała rówieśniczce zdjęcia swojej mamy. Kasia zbladła. Natychmiast dostrzegła w rysach twarzy kobiety coś znajomego. Tak właśnie będzie wyglądać w przyszłości jej bliźniacza siostra Nina! Odtąd wydarzenia potoczyły się w zawrotnym tempie. Rodzice trójki dziewcząt wzięli sprawy w swe ręce. Wysłali pociechy na badania genetyczne do Poznania. Wyniki testów potwierdziły najczarniejsze przeczucia obu rodzin.15 grudnia 1983 roku pani Elżbieta Ochmańska, żona Andrzeja, powiła bliźniaczki: Kasię i Ninę. Tego samego dnia w innym szpitalu przyszła na świat Edyta, córka Heleny i Aleksandra Wierzbickich. Szczęśliwi rodzice zabrali dzieci do domów. Jednak po paru dniach trójka osesków zachorowała i została odwieziona do specjalistycznej kliniki chorób dziecięcych. Tam, w nieznanych okolicznościach, maluchy zamieniono. Tylko Kasia wróciła do biologicznych rodziców. Jej bliźniacza siostra Edyta trafiła do domu państwa Wierzbickich.Natomiast biologiczna córka pani Heleny - Nina, została "bliźniaczką" Kasi Ochmańskiej. Rodzice i dzieci przez siedemnaście lat nie mieli pojęcia o pomyłce. Jej ujawnienie drastycznie odmieniło życie obydwu rodzin. Wierzbiccy są rozgoryczeni. Czują, że stracą przybraną córkę, nie zyskując rodzonej. Edyta lgnie do swych biologicznych rodziców. Chętnie przebywa w ich domu. Kasia ją akceptuje, lecz bez szczególnego entuzjazmu. Nina się boczy. Widzi w Edycie rywalkę i zagrożenie. Obawia się, choć nie wypowiada tego głośno, że przyjdzie jej wrócić do najbliższych pokrewieństwem, lecz obcych sobie ludzi. Traktuje ich chłodno. Pani Elżbieta Ochmańska nie może otrząsnąć się z szoku. Dręczą ją wspomnienia. Przepaja ją nieuzasadnione poczucie winy, gdyż chciałaby mieć pod dachem całą trójkę dziewcząt. Tylko jej małżonek zachowuje trzeźwy osąd. Trzeba przeczekać trudne dni. Jeszcze parę lat, a dziewczęta założą własne rodziny. Wyjdą z domów. Wtedy sytuacja się unormuje i samo życie rozwiąże tę nierozwiązywalną sytuację.
[www.tvp.com.pl]