...reżysera. Całości nie da się obejrzeć bez załamania rąk. "Blisko" tak naprawdę jest na samym starcie postawioną antytezą, fałszem, ponieważ w filmie nic, nikt nie jest blisko. Leo i Remi, para najlepszych przyjaciół, wstępuje do nowej szkoły, gdzie czekają ich najzwyklejsze problemy. Z tym, że już na początku reżyser te problemy podkręca do zupełnie nieistniejącego problemu, bo kto pierwszego dnia, dwóm chłopcom, (ogółem ale i w realiach 2022 r.) zarzuci bycie "parą". Nikt tego nie zrobi, jednak akceptując to i idąc dalej, spotkamy kolejne abstrakcyjne sytuacje. Remi obrazi się do stanu jakiegoś absurdu tylko dlatego, że jego najlepszy kumpel się od niego odwrócił. Nie ma nic pomiędzy. Żadnych sankcji Remiego na Leo, nie, po prostu ten porzucony chłopiec, z normalnego i żywego, bez słowa wpadnie w załamanie nerwowe. Taki wątek uzasadnia tylko psychiatria i nie wskazuję tego kapryśnie. Od tej chwili wszystko co następuje jest już czystą grą na emocjach odbiorcy, z którą to grą się nie zgadzam. Wysłodzone dialogi. BRAK REALNEGO mierzenia się z problem, cały czas unikanie rozmów na temat (co swoją drogą jest niecelowo, myślę, opisem problemu jaki spotyka większość ludzi - serio wystarczy porozmawiać żeby nie doszło do tragedii). Od pierwszych sekund film prezentuje się ładnie pod względem graficznym, jednakowoż okazuje się kulturową wydmuszką rozmemłanego reżysera i nie mam oporów by to napisać, tak jak reżyser nie miał oporów by grać na naszych sercach. Ciekawostka: do 80 minuty wiedziałem, że wystawię 3/10 aczkolwiek wierzyłem w plot twist. Ostatecznie końcówka doprowadziła mnie do przebicia granicy.