Krzysztof Kieślowski nie lubił tego filmu, raziły go ubytki w scenariuszu i nazbyt socjalistyczny charakter. Zgadzam się, co do wymienianych przez reżysera wad, ale mimo to, obraz potrafi wybronić się dość konkretną myślą, umiejętnie wykorzystaną dokumentalną stylistyką, dobrymi zdjęciami Sławomira Idziaka i główną rolą Franciszka Pieczki.

Stanisław Bednarz zostaje dyrektorem budowy wielkiego zakładu przemysłowego. Postanowienie o lokalizacji kombinatu, mającego powstać w środku lasu nieopodal Olecka, stoi w opozycji do zdania mieszkańców miasta. Bednarz jednak, podejmuje samodzielną decyzję o rozpoczęciu budowy w tym właśnie miejscu. Prowadzi to do eskalacji konfliktu. Bohater musi ponieść odpowiedzialność swojej decyzji i zmierzyć się z konsekwencjami.

Kieślowski poruszył, jak napisał Tadeusz Lubelski, temat "odrywania się władzy od człowieka". Bednarz liczył na to, że mieszkańcy przyzwyczają się do faktu, że fabryka istnieje, wierzył też, że przyniesie ona szczęście i dobrobyt...ale decyzja była wbrew ich woli, a dodatkowo kryło się za nią zniszczenie kilku domów oraz środowiska naturalnego w miejscu budowy kombinatu. Władza miała służyć człowiekowi, tymczasem stanęła mu naprzeciw. Reżyser bliżej, bardziej wnikliwie, przyjrzał się samemu dyrektorowi. Kamera wchodzi w jego życie prywatne, wykładając relacje z córką i żoną. Wszystko okazuje się być niejednoznaczne, wiele rzeczy jest od nas niezależnych, wiele jest częścią układu, który jest poza nami. Tak wyglądała rzeczywistość w Polsce Ludowej.