Na seans wybrałem się z oczekiwaniami na praktycznie zerowym poziomie, jednak pierwsza część filmu miło mnie zaskoczyła. Patrzę na tę produkcję, odcinając się od starego DC i jako pierwsza część niego DCU wypada całkiem nieźle. Oczywiście nie wyzbyła się ona problemów dotyczących poprzednich filmów spod znaku DC. Przede wszystkim odzwierciedla się to „głupocie” tego filmu. Nie raz zobaczymy sytuację – jak to się stało? Skąd to się wzięło? A odpowiedź na te pytania to – scenarzyści tego potrzebowali i jest. Najlepszym przykładem tego (choć niejedynym) jest rodzina głównego bohatera konkretnie Wujek i Babcia, których prędzej zobaczyłbym w najnowszej części mission impossible. Film sam w sobie opiera się głównie, poza mniej lub bardziej śmiesznymi wstawkami, na pokazaniu wagi relacji rodzinnych i tę rolę spełnia moim zdaniem w zadowalający sposób, co sprawia, że moim zdaniem Blue Beetle to Shazam2 na sterydach.