Bardzo przyjemne zaskoczenie. Wiedziałem już mniej więcej czego spodziewać się po Takashim Miike: mniej lub bardziej satysfakcjonującej rzeźni. Miike z upodobaniem i bez mrugnięcia okiem swoich bohaterów sieka, okalecza, masturbuje, torturuje, gwałci i morduje na sposoby jakie normalnemu człowiekowi nie przyszłyby do głowy. Tymczasem 'Blues Harp' to dramat, co prawda zawierający także wątki sensacyjne, ale dramat przede wszystkim. Wyszukanych pod względem okrucieństwa scen na próżno tu szukać, co tylko wychodzi filmowi na dobre. Został on zrealizowany w bardzo przyjemny sposób: wiele scen ilustrowanych jest muzyką graną w knajpie, w której pracuje główny bohater; oraz fragmentami tamtejszych koncertów. Nadaje to filmowy specyficzny klimat. Ponadto nie ma tu typowych dla Miike udziwnień, nieprawdopodobieństw i tryskającej posoki. I tak jak niektórzy będą tym rozczarowani, tak ja jestem urzeczony, bo Miike udowodnił, że wszechstronny i zdolny z niego reżyser, że chaos panujący w jego 'normalnych' filmach nie jest przypadkowy, tylko zupełnie zamierzony, a on jeśli tylko chce, potrafi nad nim panować. Ale widocznie nie chce... Jeśli nie liczyć tego wyjątku. ;)