Nad CHINKĄ unosi się marksistowski duch i fascynacja maoizmem, dlatego choćby z tego powodu to film, który z dzisiejszej perspektywy trochę się zestarzał, ale też właśnie teraz widać, jak doskonale mistrz francuskiej Nowej Fali przewidział to, co dopiero za chwilę miało się wydarzyć, co siedziało w głowach ówczesnych dwudziestolatków. CHINKA opowiada o młodych ludziach, którzy planują rewolucję. Żyją razem, ale ta egzystencja podporządkowana jest bardziej idei, aniżeli aspektom towarzyskim. Film Godarda z jednej strony można traktować jako poważną (i profetyczną) diagnozę społecznych nastrojów, ale też inteligentną satyrę wycelowaną w rozpaloną przez politykę młodzież. Pod kątem treści niewiele mnie w CHINCE angażuje, ale pod względem filmowego języka i estetyki to dzieło wyjątkowe. Nawiązujące do produkcji Godarda z tego czasu – totalnie zrywające z klasycznym kinem, z premedytacją pozbawione głębi obrazu, jeszcze bardziej radykalne w swojej nierealistycznej, brechtowskiej manierze. Podzielone na epizodyczną akcję właściwą i dziwaczne przerywniki, w których bohaterowie wypowiadają się wprost do kamery. Zresztą ta kamera lubi postacie w ogóle gubić z pola widzenia, wręcz nakazywać im dopasowanie się do tego, gdzie akurat stoi. Formalnie CHINKA to arcy ciekawa rzecz. W filmie zagrali Jean-Pierre Léaud – twarz francuskiej Nowej Fali i wtedy 20-letnia Anne Wiazemsky, późniejsza druga, po Annie Karinie, żona Godarda, z którą reżyser również związał się w trakcie zdjęć do swojego filmu.