Film otwarcia Wenecji’67, za którym stoi wówczas 28-letni Marco Bellocchio. Warto zaznaczyć, że reżyser wtedy i teraz to praktycznie dwaj różni twórcy. Na początku swojej kariery Włoch reinterpretował nowofalowe trendy, łącząc je z neorealistyczną, lokalną tradycją. Patrzył na współczesność wnikliwie i kąśliwie ją komentował. Młodzieńcza świeżość i brawura wypełnia CHINY SĄ BLISKO, w którym włoski reżyser w satyrycznym, luźnym tonie opowiada historię trzech braci, marzących o klasowym awansie i różnych pomysłach, jak ten cel osiągnąć. Bezczelnie punktuje zarówno siejące zamęt lewicowe ideologie, jak i reakcje burżuazji na próby zdemontowania dla nich wygodnego status quo. Z taką samą śmiałością obnaża kulisy świata polityki oraz demaskuje ówczesną obyczajowość. Niespecjalne szarga jakieś świętości, bo jest po prostu zbyt błyskotliwy na takie tanie chwyty. CHINY SĄ BLISKO to też film nakręcony w bardzo nowatorski sposób, z szaloną, ale płynną pracą kamery. Za ścieżkę dźwiękową odpowiadał tu sam Ennio Morricone. Wspólnie z prezentowaną na tym samym festiwalu CHINKĄ Godarda obie produkcje doskonale antycypują ferment niespokojnego roku 1968. Bellocchio wzbudził sympatię europejskiej krytyki. Nieco mniejszym optymizmem wobec CHINY SĄ BLISKO wykazali się ci zza Oceanu. Wtedy główną admiratorką kina młodego Włocha została Pauline Kael, zachwycająca się jego inteligencją, dowcipem i artystyczną wrażliwością. Z Wenecji Bellocchio wyjechał ze Specjalną Nagrodą Jury (dzieląc się nią z CHINKĄ).