Christine miała swoje anioły i demony; anioły, które nazwiemy wrażliwością na świat ludzkich krzywd, wolą dostrzeganie dobrej strony życia; demony w postaci epizodów depresyjnych, jakiejś rysy uczuciowej, duchowej, charakterologicznej. Christine była też kobietą niespełnioną uczuciowo i zmysłowo, kobietą ładną, lecz osamotnioną, niepotrafiącą zabiegać o siebie, typem społeczniczki. Można zapytać, dlaczego wiec wybrała tak egoistyczny, narcystyczny zawód jak dziennikarstwo? Łudziła się, nie zastanawiała, było jej wszystko jedno, chciała zmieniać świat? Chyba nie. Wszystkie ważne informacje i wszystkie drobiazgi, które autorzy filmu rozwijają na naszych oczach układają się w smutny portret osoby wrażliwej, która nie poradziła sobie z "gruboskórnymi" realiami dnia powszedniego. Jakby była z innego świata.
Widzimy ostatni fragment jej życia, rewelacyjnie zagrany przez Hall, i wiemy jakie to życie będzie miało zakończenie. Ale czy wiemy dlaczego? Brak osobistego szczęścia czy niezgoda na nabijanie oglądalności za pomocą informacji pełnych przemocy i zbrodni? Ostatnie jej słowa wskazywałyby na tę drugą przyczynę samobójstwa, ale któż to może wiedzieć na pewno.
Bardzo poruszył mnie ten film, oczywiście głównie za sprawą wiarygodnie opowiedzianej historii. Ale nie tylko - prócz kreacji Hall na uznanie zasługują wszyscy aktorzy drugiego i dalszego planu. Realizatorzy "Christine" nie są ani tabloidalnie wścibscy, ani nie osuwają się w patos kazania. Potrafią pokazać dramat codzienności. Udaje im się zatrzymać w kadrach kawałek czyjegoś nieszczęśliwego życia i - mam taką nadzieję - ocalić je od zapomnienia.