Kontynuacją Cobry moim zdaniem jest Punisher z Dolphem Lundgrenem (klimat, muzyka, kamera, montaż itd).. oraz może lekko nagnę ale Zły porucznik z Harveyem Keitelem. A potem następuje jakby druga tura rozgrywki kina tego rodzaju, i mamy genialne i mroczne niczym ukrywaną przez rząd działającą psychoterapię Milczenia Owiec, lub mroczne i genialne oczekujące na szczegółowe studia Seven, oraz zimną jak strzał najczystszej koki Gorączkę i niezapomnianą i wybitną skandaliczną Infiltrację. Ewolucja policyjnego kina w 7 krokach. Zwieńczeniem na miarę dzisiejszych czasów z jednej strony: poetyckiego, psychologicznego i nostalgicznego ale niepowstrzymanie surowego niczym nadchodząca pora roku i logicznego jak kolejność rozkładania broni do czyszczenia, Jessego Stone, lub niepowtarzalne, penetrujące postmodernistyczne w najlepszym tego słowa znaczeniu zakątki dzisiejszej ameryki w Banshee oraz mroczne, okultystyczne i psychopatyczne, sięgające samych początków konfliktów charakterystycznych dla USA po mistrzowsku ukazane i wystopniowane wyrafinowanymi zdjęciami i jeszcze bardziej wyrafinowanymi dialogami, grą aktorów, lokacjami, szczegółami scenografii wraz z mistrzowskim psychologicznym wyczuciem dawkowania dramatyzmu podczas odsłanianych kolejnych etapów łamigłówki śledztwa aż do zaskakującego finału w True Detective! Na koniec dla niedosyconych polecam dryblujące z faktami Lie to Me oraz przygotowywane starannie niczym świąteczny posiłek według sekretnego nieznanego przepisu Manhunt: Unabomber, które eksploduje i wysadza całe towarzystwo wzajemnej adoracji za pomocą szokującej prawdy skrywającej się za motywami i pozorami oraz górą szczegółów i metod jej zdobycia które odmieniły dzisiejszą kryminologię.
Uwaga dla czytającego: to tylko taka moja na szybko streszczona historia filmu policyjnego oparta na najostrzejszych hakach zawijających wokół siebie uwagę niczym czekające na zbadanie pociągające obiekty w przestrzeni zaginających wokół siebie światło i czasoprzestrzeń, przez którą przelatuje sporo meteorów i komet, wśród których zwracają uwagę na siebie co bardziej oryginalne, barwne i naprawdę mocne Street Kings (muzyka i zdeterminowana charyzma Keanu wbija w fotel) czy akcenty z południowego wschodu jak Raid, Bangogk Vengeance, Chocolate (genialne kreacje we wszystkich czterech i jeszcze lepsze sceny walk), zbuntowane stare i nowe jednocześnie jak świat, losy w obrazach z bezpośredniego południa jak Sicario, Elitarni, czy historie z północy jak Public Enemies, Black Mass, Rambo - Pierwsza Krew, Equalizer, enigmatyczny Into the Dark i zasługujący na szczęśliwy koniec Jason Bourne i jego kolega Aaron Cross. Czy świat oszalał czy to po prostu jego logiczne konsekwencje?

Chodziło o Hold the Dark a nie Into the Dark..

Nic dodać, nic ująć

:)

A mnie się tak bardzo to nie podobał. Niby był taki mocny, brutalny klimat lat 80. i to lubię, no i był Stallone, ale to wszystko inne jakieś nijakie. Stałe schematy, niektóre fajne nadal wyglądają, ale część zachowań czy fabuła jak z kina klasy C. :/