Główny bohater, Grady Tripp, 7 lat temu wydał powieść która zdobyła uznanie – jednak do teraz jest to jego jedyna powieść w ogóle. Kolejna jest w trakcie pisania, jednak końca nie widać, a licznik stron pokazuje już 4 cyfry. Nacisk ze strony samego siebie, znajomych, uczniów (wykłada literaturę) i wydawcy. Oprócz tego żona go opuściła, kochanka jest w ciąży a kolejna kochanka nie daje mu spokoju. Film zaczyna się w momencie, gdy bohater chciałby mieć tylko tyle na głowie – życie jednak ma koślawe poczucie humoru i zrzuca mu dodatkowy ciężar m.in. z martwym psem i kradzieżą futerka pewnej Marilyn...
Główny bohater boi się wyjaśnić wszystko po kolei, zająć się czymś na serio i do końca. Robi coś, chociaż nie wie, dlaczego. A bycie bohaterem filmu jest znakomitym pretekstem, by taki stan rzeczy naprawić, racja?

To jest po prostu dobra fabuła – ze znakomitą narracją, reżyserią i obsadą. Niczego więcej do szczęścia nie potrzebowana. Historia ma swoje tempo – pierwszy postój następuje około 40 minuty, kiedy to bohaterowie muszą się wyspać. Wcześniej film jest ciągiem napędzających się wydarzeń, od późnego popołudnia na uczelni, przez uroczystość, bar, na ulicy, kończąc w domu Trippa – tego ostatniego niektórzy niezarejestrują. A potem historia nabiera tempa od nowa, aż do samego końca. Zaskakuje, bawi i... pomaga. To jeden z tych ciepłych, mądrych filmów, które można włączyć szukając odpowiedzi na pytanie z rodzaju „Nie wiem, co zrobić ze swoim życiem”. Kto wie, może scena nad wybrzeżem przypomni się wam za 30 lat, gdy sami będziecie w wieku Trippa. A może przyda się wam już teraz?

Film przypomina powieść, albo dziennik – Tripp jest niejako narratorem, widz słyszy jego myśli oraz jego wyjaśnienia, np. gdzie pojechał i po co. Sprawdza się to dobrze, choć jest też nieco infantylną podpowiedzią, jak się cała historia skończy. Ona sama jest zwarta – ma wyraźny początek, logiczny przebieg i satysfakcjonujące zakończenie, podsumowujące wszystkie wątki.
Dobrą robotę wykonali też aktorzy i scenarzyści, którzy rozpisali postaci – wszyscy bohaterowie są niezbędni (nikt nie pojawa się tu na minutę, by wypowiedzieć niepotrzebne zdanie), realistyczni i sympatyczni. Nawet Katie Holmes, której nie trawię, pojawia się tu epizodycznie by wtrącić kilka zdań – nawet nie zdąży zabłysnąć swoim katastrofalnym aktorstwem, a już jest następna scena. Idealnie. Tobey Maguire cały czas gra jedną miną, ale ta mina jest stworzona do roli chłopaka żyjącego w swoim bezpiecznym świecie. A Douglasowi... należą się oklaski, za jego zdecydowanie najlepszą rolę.