Mnie minimalizm, o którym piszesz znużył po 20 minutach. Brakowało mi jakiegoś punktu zwrotnego akcji, który przykułby moją uwagę. Pomysł może i niezły, jednak nie do tej właśnie historii.

Zgadzam się z oceną, ale co do tej czerni i bieli. Czy tylko ja widziałem film w wersji "sepia"? Na FW screeny są czarno białe, ja oglądałem wersję w sepii, taka brązowawa czerń i biel.

Widziałem tą samą wersję. Dlatego aż się zdziwiłem jak Autor napisał o BW

Zgadzam się w 100% z opinią. Piękny film o nieprzesadzonym w swoim wyrażeniu estetycznym minimalizmie. Tytuły o podobnym wydźwięku wprowadzają mnie w dziwny spokój i opanowanie. "Man who wasn't there" wpłynął na mnie tak samo mocno jak klasyki. Pozornie prosta fabuła, świetnie zachowana równowaga między ciekawym tempem rozwoju akcji a oddaniem charakteru i specyfiki filmu braci Coen.

Osobiście przyznałam 8/10, ponieważ film być może nie był rewelacyjny, ale na pewno mocno przemyślany i satysfakcjonujący prostego, ale wymagającego widza. Bardzo podobała mi się rola McDormand oraz Shalhouba (Detektyw Monk zawsze w formie).

Pozdrawiam serdecznie:)

"estetyczny minimalizm"? W tym filmie mamy, zajebiście duży wachlarz ujęć, wielowątkową fabułę, bardzo zróżnicowane postaci, mieszaninę gatunków, kurde nawet spowolnienie obrazu, czy zalatują a surrealizmem scena z kołpakiem. Ludzie kupcie sobie słowniki. Minimalizm to jest u braci Dardenne, albo w Jesiennej Sonacie Bergmana.

Co do samego filmu to moim zdaniem jest wyśmienity, świetnie demaskuje amerykańską kulturę, podział na biednych i bogatych który nie kuje tak w oczy jak ten moskiewski, ale jest wyraźny. Mamy tu same próby "dojścia do czegoś", które kończą się stratą pieniędzy, śmiercią, alkoholizmem, rezygnacją, chorobą psychiczną w najlepszym wypadku złamaniem obojczyka. Intryguje mnie postać zagrana przez Scarlett, Boba jak nie szanuję po tym filmie będę musiał zmienić o nim zdanie. Dodatkowo ciekawe ujęcie partnerstwa, gorzkie, acz niebezpiecznie realistyczne. Co do warstwy wizualnej to też mam czarno - białą kopię.