Anna, reżyserka represjonowana w czasie stanu wojennego, po latach wraca do kraju. Na zlecenie telewizji rozpoczyna realizację filmu o działaczach podziemia. Przy okazji próbuje ustalić, co stało się z Markiem Mikrutem, przypadkowo poznanym chłopakiem, przez którego została zmuszona do emigracji. Okazuje się, że opozycja też miała grzechy na sumieniu, a jej "bohaterowie" nie są świętoszkami bez skazy. Po Człowieku z marmuru i Człowieku z żelaza A. Wajdy, musiał przyjść czas na "Człowieka z...". Film Konrada Szołajskiego kpi z mentalności ukształtowanej przez solidarnościowy i opozycyjny etos. Po premierze krytycy zarzucali reżyserowi, że szarga świętości narodowe i schlebia tanim gustom. Inni twierdzili, że jest to nieuniknione w obliczu upadku autorytetów i kryzysu wartości. Człowiek z... próbuje właśnie udzielić odpowiedzi na pytanie, jaki jest współczesny polski bohater, a przy okazji, wedle słów reżysera, "jest testem na poczucie humoru". W drugoplanowych rolach wystąpiła plejada gwiazd polskiego kina m.in. Cezary Pazura, Marian Opania, Marek Kondrat, Krzysztof Kowalewski, Kazimierz Kaczor oraz ... Zbigniew Bujak w roli samego siebie.

Rok 1989 - po powrocie do kraju, Anna, jako "osoba represjonowana przez komunę" otrzymuje propozycję zrealizowania dokumentalnego filmu o solidarnościowym podziemiu. Idąc śladami Marka, z którym los zetknął ją przypadkowo w okresie stanu wojennego, odkrywa, że osoba kreowana przez nią na bohatera była raczej groteskowym pechowcem. Zagmatwane losy Marka wciągają Annę coraz bardziej, a nakręcony materiał wywołuje zupełnie nieoczekiwane reakcje ze strony aktualnych decydentów.