Ciekawy obraz życia dzieci w chińskim przedszkolu, z pozoru bajkowy i malowniczy obraz otaczającego świata w około małych urwisów przedstawia widzowi idyllę gdzie można by było samemu się schować i upajać chwilą. Jednak w trakcie oglądania dostrzegamy obraz surowości ścian, otoczenia i nawet miłych wydawałoby się nauczycielek. Dzieci maleńkie berbecie, które w naszych oczach powinny wciąż znajdować się w pobliżu ogniska domowego pokazane są jako samodzielne małe dorosłe istoty, które próbują kreować swój los lub podporządkować się jakże twardemu systemowi ( komunistycznemu). System ten dostrzega tylko widz, który ma wiedzę i doświadczenie ale nie dziecko, które próbuje odnaleźć się w swoich zabawach i w małym jestestwie w krainie, którą nie rozumie. Film ciekawie się kończy widzimy małego bohatera, który jakoby nie daje za wygraną i gdzieś biegnie w poszukiwaniu swoich malowniczych snów ale czy naprawdę jest to możliwe ??

Smutny obraz świąt nawet do mnie przemówił - szary ponury fakt bycia dzieci samych bez rodziców - dla których to właśnie rodzice są największym świątecznym prezentem i wówczas dociera inne uczucie do widza - jak mało ceni tych którzy odchodzą i nie zawsze powrócą nie dlatego, że odejdą , ALE nie mogą wrócić jak rodzice bohaterów gdzieś ciężko od domu pracują albo nie mogą go zabrać nawet na kilka dni...

Po tym filmie dotarł do mnie obraz z przed lat z czasów studiów gdy pisano o słynnym eksperymencie Koreańczyków (w Północnej Korei )gdzie umieszczano w szpitalu dzieci bez matek nowo narodzone w ciągu kilku tygodni pomimo, że wszystkie były karmione i przewijane i spały - wszystkie dzieci zmarły z przyczyn nie wyjaśnionych...

Miłość drobny element na tej planecie czy to nie ona buduje ten malowniczy świat idyllę o której marzymy i w której wzrastamy??