Zgadzam się. To wcale nie jest komedia. Podcieranie pupek na gwizdek jest raczej mało śmieszne. Ale z drugiej strony ten film nie bardzo się sprawdza jako dramat. Dziwię się ludziom, którzy na nim płakali. Przecież takich historii jest wiele w domach dziecka / przedszkolach. I jeśli ktoś myśli, że chińskie czterolatki są pod względem emocjonalnym odmienne od polskich, to jest w błędzie. Brak uznania innych i wykluczenie zawsze jest dla dziecka największą możliwą karą. A mały Qiang walczy o to uznanie z całych sił i na wszelkie sposoby. To było w tym filmie najbardziej poruszające.