właśnie wróciłam z kina. dawno nie byłam na takiej porażce: "fabuła dosyć świeża" - początkowo pomysł może intrygował, potem już tylko irytował. końcówka to już śmiech przez łzy, że można coś takiego nakręcić. scenarzysta sam chyba nie wiedział, jak wybrnąć z takiej bzdury i niekonsekwencji. odradzam.

To właśnie koniec był najbardziej intrygujący, faktem jest, że dużo było "napoczętych" wątków, jak ten z tym tajemniczym terapeutą, przyznam szczerze, że opinię napisałam świeżo po powrocie z seansu, teraz jak emocje opadły :P faktycznie się zastanawiam, czy 7 to nie jest za wysoko jak dla tego filmu, ale co tam, podoba mi się to odchodzenie od schematów,w takich filmowych perypetiach par, ten film może być proroczą wizją tego co nas czeka za kilkadziesiąt lat, przy tak postępującym rozwoju biotechnologicznym etc., także strzeżmy się i nie obrażajmy scenarzysty, który najwyraźniej ma baardzo otwarty umysł :D

Ja na początku byłam bardzo zaintrygowana filmem, jednak później mój zapał i entuzjazm ostudziła ilość niedokończonych wątków, i to z pewnością nie działa na korzyść filmu. Zamiast budować napięcie, to je gasiło, ponieważ widz zostawał bez żadnej odpowiedzi dlaczego? po co? oraz jak to?
Bo szczerze to naprawdę pomysł mógł się rozwinąć w niesamowicie ciekawy sposób, jest niebanalny i miał ogromny potencjał według mnie.
A tak:
1. Kim są ci ludzie? Czy to osoby, które przeszły operacje plastyczne, aby upodobnić się do nich? Skoro są prawdziwymi ludźmi i mają swoją tożsamość (czyli historię, bo trafili do tego domu wcześniej), to czemu po opuszczeniu domu Druga Sophie po prostu nie odeszła? Żyła przecież z obcym człowiekiem
2. Co psychiatra z tego miał? Jak mógł zorganizować coś takiego? Badania? Przekształcanie ludzi? Szczerze? Kompletnie to do mnie nie przemawia.

Podoba mi się jednak ogólny koncept. Ludzie, którzy muszą zreaktywować związek po przejściach. Ludzie po prostu zwyczajnie niedoskonali kreują sobie swoich wzajemnych ideałów i w nich się zakochują. Oni odpowiadają na wszystkie ich pragnienia. Czy jednak życie z ideałem jest naprawdę tym, czego człowiek chce? Mam dziwne przeczucie, że na dłuższą metę nie. To rodzaj chwilowej fascynacji. O tego nieidealnego męża Sophie walczyła chodząc na terapie małżeńskie. Coś to jednak znaczy.

Dałam 7 filmowi za całokształt, za klimat, swojego rodzaju napięcie i pomysł przewodni. Scenarzysta niestety nie podołał, a szkoda.

to jets własnie surrealizm, nie wiesz do konca o co kaman.

No niby tak, ale jest surrealizm i surrealizm. Jak oglądam Kaufmana albo Gondry'ego to wszystko jest spójne, a tu fabuła wygląda tak, jakby scenarzysta sam nie miał konkretnej wizji i próbował pytaniami retorycznymi zapchać te dziury fabularne.

Mój zapał też roche opadł w trakcie, ale ostatecznie bardzo dobrze oceniam film, nie jest slodki i oczywisty, natomiast daje temat do dyskusji w związku ;)