Historia opowiedziana w retrospekcjach niewidomej dziewczyny pielgrzymującej samotnie przez odludzia od jednego buddyjskiego chramu do drugiego.
Japonia 1932 - 7 rok epoki Showa. Po śmierci "babci" 13-letnia dziewczyna zostaje podstępnie sprzedana do burdelu na jednej z japońskich wysp. Jej skrytym pragnieniem jest ucieczka i powrót do samotnej chaty pośród gór, gdzie się wychowała. Dzięki swojemu uporowi przekonuje właściciela, aby pozwolił jej opanować sztukę wiosłowanie łodzią, na której rozwozi po zatoce "koleżanki" obsługujące marynarzy na statkach. W międzyczasie poznaje też młodego rybaka… dalej jednak historia układa się zupełnie niestereotypowo…

Z jednej strony film ma już swoje lata i aktorsko mi nie podchodzi(maniera gry japońskich aktorów jest dla mnie sztuczna), z drogiej zaś fabuła ciekawa - początkowo niby prosta historia, ale z czasem robi się coraz bardziej skomplikowana i niejednoznaczna, a pod sam koniec mistyczna. Film trudno podpiąć pod konkretny gatunek, a do tego pozostawia więcej pytań niż odpowiedzi. W moim odczuciu niektóre wątki nie zostały też zakończone np. młodego rybaka, bogatego prezesa, chromej przyjaciółki, grobu babci, pastora, mniszki(Meiko Kaji?)… Po co tak naprawdę wędrowała Orin? Dokąd? Czy chciała oczyścić swą duszę? Czy może prosić o cud? Co oznaczał jej sen w ogniu i głosy? Kim właściwie była, skoro została przygarnięta przez babcię twierdzącą że ma znamienite pochodzenie? Równie zagadkową postacią jest pastor przybyły znikąd i podążający donikąd.

Osobiście uważam, że przypadłość Orin była bardziej natury psychicznej niż fizycznej i być może gdy uzyskała "spokój" w swej duszy, tak jak doradzała jej mądrze kulawa przyjaciółka, wyzdrowiała.