Beineix jest objawieniem i to czuć już w tym filmie. Umie dobrać muzykę, bawić się dekoracjami, ubrać noc w odpowiednie kolory. "Diva" to kino szalenie klimatyczne, gdzie strona audio wizualna czasami dominuje nad historią. I bardzo dobrze, bo właśnie scenariusz okazał się olbrzymim zawodem. Nie obraziłbym się gdyby w połowie filmu intryga zeszła na dalszy plan. Tak się jednak nie stało.
Główny wątek sensacyjny przypomina tani kryminał. Już punkt wyjściowy opowieści by wmieszać zwykłego obywatela w aferę policyjną, bo stał się on posiadaczem taśmy z dowodami, był wałkowany miliony razy. Czy to w książkach, czy kinie. Jednak reżyser jeszcze bardziej się pogrąża gdy na ekranie pojawiają się twardziele w czarnych okularach i czasami mówią pół szyfrem (najgorsza rola w karierze Dominique Pinona). Musimy obserwować szablonowe rozmowy policjantów, intrygi gangsterów oraz ich groźne miny.
Znacznie ciekawszy jest wątek uwielbienia dla tytułowej Divy. Niestety szybko schodzi na dalszy plan. Nawet Jules mimo, że jest głównym bohaterem, w drugiej godzinie pojawia się niezmiernie rzadko. Nie zaprzeczam że pościg w metrze został sprawnie nakręcony, a scena w której szantażysta prowadzi swoją ofiarę do kasety jest pomysłowa. Jednak zakończenie przypomina jedną wielką szarpaninę. Nie wyczułem nawet grama napięcia.
Dziwi mnie że "Diva" osiągnęła tak wielki sukces w Europie, podczas gdy następny film Beineixa "Księżyc w rynsztoku" został zmieszany z błotem. Debiut jest klimatyczny, ale prawdziwy talent reżyser pokazuje dopiero w swoich następnych dziełach.