Paczka przyjaciół postanawia reaktywować drużynę piłkarską. Według pomysłodawcy, byłego więźnia- Antonio (Ernesto Alterio), gra w piłkę ma podnieść jego kolegów na duchu. Każdy z bohaterów filmu ma własne problemy a boisko ma stać się skuteczną terapią. Jorge (Alberto San Juan) nie ma szczęścia do kobiet, Ramón (Roberto Álamo) przechodzi kryzys wieku średniego, Gonzalo (Secun de la Rosa)- studia kończy już 10 lat. Z kolei, Carlos (Pere Ponce), marzy aby zostać wielkim aktorem, choć nie zagrał jeszcze w żadnej poważnej produkcji. W końcu, Miguel (Luis Bermejo), policjant po przejściach, całkowicie jest podporządkowany swojej żonie. Choć na boisku będzie im szło beznadziejnie, nie zatracą wiary w swoją przyjaźń i wspólnie stawią czoła problemom ich codzienności.

Jorge (Alberto San Juan) ma 30 lat i uważa, że w jego życiu już nie może być gorzej- praca go przygnębia a dziewczyna rzuca , gdy ten się jej oświadcza. Lecz, choć wydawać by się mogło niewiarygodnym, zawsze może być gorzej, wystarczy spojrzeć na przyjaciół Jorge. Ramón (Roberto Álamo) nie wie co bardziej pozbawia go zmysłów, jego dziewczyna , czy przegrana walka z łysiną. Gonzalo (Secun de la Rosa) studiuje prawo mniej więcej tak długo, jak długo szuka dziewczyny. Carlos (Pere Ponce) dąży do bycia wielkim aktorem, lecz wciąż jest drugorzędną gwiazdą telezakupów. Miguel (Luis Bermejo) jest policjantem i ojcem rodziny ale jego marzeniem jest zostać autorem i wykonawcą poetyckich piosenek , co z kolei wyprowadza z równowagi jego żonę. Jedynym, który wydaje się kontrolować swoje życie jest Antonio (Ernesto Alterio), ale to niewiele mówi , jeśli weźmiemy pod uwagę, że właśnie wyszedł z więzienia. Wszyscy bohaterzy sądzą, że nadszedł czas aby zmienić coś w swoim życiu , a najlepszym pomysłem jaki przychodzi im do głowy jest reaktywowanie drużyny piłkarskiej którą tworzyli za młodu , i w końcu wygranie czegoś w życiu, choćby pucharu siódmej ligi.