Nie wydaje mi się, żeby zarówno Miłoszowi jak i Konwickiemu zależało na jakimkolwiek przekazie do odbiorcy. Miłosz po prostu dał upust swojej ekspresji pisząc, Konwicki - kręcąc. To są bardzo osobiste projekcje.

Zgadzam się z Tobą. Zarówno Miłosz jak i Konwicki byli artystami tego kalibru, że bardzo wątpliwe, że tworzyli z myślą o odbiorcy. Jednak każde dzieło, bez względu na kaliber, ma odbiorców. To co napisałam, napisałam jako odbiorca, czyli ktoś , kto w subiektywny sposób odebrał dzieło. Dla mnie przekaz Miłosza był zupełnie inny niż przekaz Konwickiego i o tym napisałam. Chociaz jestem przeciwniczką porównywania filmu do ksiażki. Są to dwa zupełnie inne gatunki sztuki. Jednak jak napisałam na początku, nie potrafię ocenić TEGO filmu w oderwaniu od książki...

Więcej w tym scenariuszu Konwickiego niż Miłosza. To jest Jego interpretacja "Doliny Issy", z której wyciągnął właściwie wszystko, co mroczne (począwszy od świetnego dialogu otwierającego film): temat duchów (który jest charakterystyczny dla niemal wszystkich jego filmów), śmierci (charakterystyczny dla niemal wszystkich jego książek). Co ciekawe nawet wiersze Miłosza nie były w stanie przechylić szali na stronę Czesława, to wręcz niebywałe. Całość jest bardzo Konwicka - teatralna, niepokojąca (muzyka!), w pewien sposób ceremonialna. Książka ma zupełnie inny klimat.

Długo zastanawiałam się w ogóle jak z takiego materiału można zrobić film - książkę czytałam dawno temu, spodziewałam się raczej nudnego sielankowego obrazu na sentymentalnej nucie. No i wyszło, że z powodzeniem można - ale traktując powieść jako punkt wyjścia do własnej interpretacji, wcale nie gorszej. Konwicki po raz kolejny udowodnił, że potrafi pracować z "mistrzami" - jak nie aktorami, to pisarzami. Wg mnie film przydał książce wartości, a na pewno nadał innego kolorytu. Myślę też, że Miłosz był z tej 'ekranizacji' zadowolony.

To dzieło właściwie bliższe jest inscenizacji niż ekranizacji powieści, biorąc pod uwagę również genialną muzykę i recytacje wierszy.