...taki głównie jest ten film. Jako, że nie przepadam za filmami katastroficznymi tak tu miałem przeczucie, że Japończycy będę mieli do zaoferowania coś jeszcze, więc skusiłem się by go zobaczyć. Film zaczyna się jak horror, ci którzy przeżyli wypadek byli mocno przerażeni, zresztą nie trudno się dziwić. Ale to co potem odkrywają staje się dla nich prawdziwym horrorem. Fabuła kręci się wokół dwójki bohaterów:Teru i Ako, którzy razem wyruszają na poszukiwania z nadzieją, że oprócz nich ktoś jeszcze przeżył tą katastrofę. Trzeba przyznać, że jak na rok 2003 efekty wyglądają nieźle. Także muzyka zasługuje na plus. W większości akcja dzieje się powoli, lecz pierwsza godzina mija bardzo szybko zauważywszy, że na początku niewiele się dzieje. Co do gry aktorskiej niektórzy wypadli lepiej inni gorzej. Teru czasami był irytujący, daleko mu było do Nimury, który o wiele lepiej wypadł choć miał małą rolę. Aktorka grająca Ako (Sayaka Kanda) bardzo mi się spodobała. Była wrażliwą osóbką, której kibicowałem do samego końca filmu. Szkoda, że ma tak mało ról, chętnie bym ją zobaczył w innych produkcjach. Piękna była ta ich miłość i pomoc sobie nawzajem. W takich okolicznościach człowiek zmienia swoje zachowanie, wracają podstawowe instynkty, ale i uświadamia się dopiero, co w życiu jest naprawdę ważne. "Jeśli nie będę mogła się śmiać, czy płakać, to co to za życie" - to chyba najważniejsze zdanie Ako jakie wypowiedziała. Polecam film fanom kina Japońskiego, myślę, że warto zwrócić na niego uwagę, bo takich filmów Japończycy nie robią zbyt wiele.