Pan Parker to stary farmer, który zbyt często zagląda do kieliszka. Jego zaniedbana farma jest w opłakanym stanie. Pewnego dnia, miejscowa dziewczyna o imieniu Ducima, oferuje Parkerowi swą pomoc w doprowadzeniu domu do ładu. Początkowo obojętny farmer, szybko przekonuje się, że warto mieć w domu pracowitą kobietę. Dulcima nie dość, że wyglancowała zapuszczony dom, to jeszcze codziennie gotuje smaczne obiady. Parker jest coraz bardziej zadowolony i proponuje dziewczynie, aby przeniosła się do niego na stałe. Skuszoną wizją wynagrodzenia Dulcima zgadza się, lecz wymyśla fikcyjną historyjkę o swoim rzekomym chłopaku Albercie, który jest bardzo zazdrosny o starego Parkera. Farmer z dnia na dzień, jest coraz bardziej zakochany w swej młodej pomocy domowej. Dulcima natomiast poznaje przystojnego chłopaka z okolicy, który zaczyna jej się coraz bardziej podobać...
Przyjemny, prosty dramat z dobrymi rolami Carol White i Johna Millsa. Młódka ze wsi, haruje w znoszonych łachmanach jak wół i marzy potajemnie, aby wyglądać jak modna dzierlatka z kolorowych magazynów. W domu nikt jej nie szanuje, więc gdy dziewczyna wyczuwa zapach pieniędzy od starego farmera, szybko postanawia to wykorzystać. Wymyśla bajeczkę o rzekomym chłopaku imieniem Albert, którego widziała w czasopiśmie, aby wzbudzić w Parkerze zazdrość (a może tez, by trzymać go lekko w szachu). Nowa fryzura, sukienki i pantofelki początkowo cieszą, lecz radość szybko opada, gdy dziewczyna zdaje sobie sprawę do czego doprowadziła...
Jest tu trochę komediowego nadzienia, które umila seans. Końcówka natomiast nie nastraja do śmiechu i stanowi jasną przestrogę dla wszystkich, którzy świadomie (lub nie) igrają z czyimiś uczuciami.