Właśnie skończyłam oglądać film i szczerze mówiąc, mam bardzo mieszane uczucia. Oczywiście film aż "kipi" smutkiem i takim..nostalgicznym nastrojem. Chwilami nawet przysypiałam ale ten fakt można spokojnie pominąć, bo nie to w końcu chciałam powiedzieć. Tak jak czytałam gdzieś poniżej, fajnie że Japonia która raczej kojarzy się z dużymi miastami i budynkami została przedstawiona właśnie w taki sposób. Film na pewno ma sens i nawet nie trzeba się go głęboko doszukiwać. Jest matka, która nie potrafi lub nie chce zaopiekować się własnymi dziećmi i są te biedne dzieci, które radzą sobie z problemami, jakie w ich dzieciństwie nie powinny mieć miejsca. To wszystko tworzy smutny, naprawdę pamiętny obrazek i może rzeczywiście trochę daje do myślenia. Ale wracając do pierwszych słów mojej wypowiedzi, koniec filmu strasznie mnie zawiódł. Spodziewałam się, że gdzieś pośród tej poetyckiej monotonii znajdzie się również miejsce na coś..szokującego, co całkowicie odmieniłoby ten film. Jasne że pojawiła się śmierć małej Yuki ale to chyba nie wystarczy aby osiągnąć pełnię tego, co powinno zostać stworzone.