Film Larraína, w całym swoim zrytmizowanym rozedrganiu, opowiada o rzeczywistości w sposób konsekwentny i zniuansowany. Główna bohaterka związana jest z dwanaście lat od siebie starszym choreografem, wraz z którym decyduje się na adopcję. Wkrótce, wskutek niefortunnego wydarzenia, którego ofiarą pada siostra Emy, oboje decydują się chłopaka zwrócić, by wkrótce zacząć żałować tej decyzji.

Steciak zarzuca filmowi pretensjonalność i pretekstowość, co może i brzmi jak coś złego, ale w formie zaproponowanej przez Larraína właściwie staje się zaletą. Nie aż tak istotna jest bowiem sama historia (zwłaszcza, że reżyser wykorzystując nielinearną narrację i zrytmizowany montaż samodzielnie film spoileruje), lecz co ona mówi o rzeczywistości, w której żyjemy. Podobnie jak Sally Rooney w Normalnych ludziach Larraín analizuje normatywne rozumienie zjawisk społecznych, poddając je krytycznym oględzinom.

I tak jak Rooney operuje podatnym na zmianę i dojrzewanie językiem, tak Larraín nie boi się eksperymentować ze sposobem prowadzenia opowieści. Narracyjność Emy to nie tylko atrakcyjna wizualnie wydmuszka, ale przede wszystkim dyktowana przez audiowizualny charakter współczesnej kultury konstrukcja sama w sobie stanowiąca istotny element świata przedstawionego.

dla chętnych - całość mojej entuzjastycznej opinii:
https://ciszekpisze.pl/2020/06/ema-destrukcyjny-potencjal-mlodosci/