Reżyser zaangażował do ról w swoim filmie znanych aktorów, podczas gdy mógł zatrudnić amatorów. Efekt byłby ten sam. Przy źle napisanych postaciach nie ma znaczenia czy gra Chyra, czy twój sąsiad z góry, i tak wyjdzie to źle i nienaturalnie.
A postacie napisane przez profesora Zanussiego są jak kukiełki, które tylko z pozoru przypominają ludzi. Nie ma w nich pierwiastka ludzkiego, nie ma emocji i autentyczności.
Mamy tu dwugodzinne przedstawienie luźno oparte na micie Fausta, mające zawierać elementy metafizyczne. Tylko, że ta rzekoma metafizyka w ogóle nie intryguje. Co z tego, że ona tam jest skoro bardziej interesuje mnie mój zegarek niż doszukiwanie się podwójnych znaczeń w poszczególnych scenach.
A gdy wydaje się, że w końcu te 2 godziny upłynęły nadchodzi druga część filmu, czyli profesor Zanussi prowadzący za rączkę przez kolejne sceny i pokazujący placem "ten koleś to diabeł".
Jedynym plusem filmu jest udźwiękowienie, na które tak wiele osób narzeka w obecnym polskim kinie. Tu wypada ono wzorcowo, chodź lip-sync postaci diabła nie jest idealny.
Osobiście za największy plus mojego wyjścia na Eter uważam to, że po seansie było spotkanie z Krzysztofem Zanussim, którego bardzo cenię, a na którym bardzo się dzisiaj zawiodłem. Jest to człowiek, który ma dużo do powiedzenia, ale niestety coraz rzadziej za pomocą filmu.