Żona Sherwina ginie w wypadku, miała odwiedzić cierpiącą na raka matkę, z którą nie układało się jej najlepiej, do Maine jedzie więc ciepiący wdowiec. To w zasadzie cała akcja. Jest jeszcze kilka postaci, ale prócz opiekunki Ann (świetna Perez), nie wnoszą one niczego istotnego do opowieści. Więc o czym jest ten film? Przede wszystkim o ścieraniu się ludzkich charakterów, o świeżym, ale także zadawnionym cierpieniu po stracie bliskich, o radzeniu sobie z tą stratą, o tym w końcu jak trudno się porozumieć. Nie jest to kino dla ciekawych łatwych wzruszeń, ba - nie jest to kino wielkie, można się czepiać tego i owego, jest to - przynajmniej dla mnie - kino wiarygodne, nie idące na łzawo-chorobowo-śmiertelną łatwiznę; tutaj kilka gestów, parę słów potrafi powiedzieć więcej o człowieku niż tomy zapisanej psychologii. Świetna gra aktorów, jesienne pejzaże Maine i ostatnie spojrzenie Sherwina na połyskującą powierzchnię oceanu...
Film raczej dla dorosłych, dla "kobiet po przejściach o mężczyzn z przeszłością".