Naczytałem się przed seansem, jakie to Futro z misia jest prostackie, infantylne i nieśmieszne. I co? I nic z tego. Oczywiście – powiedzmy na początku – nie jest to żadne wielkie kino, ale nikt chyba nie oczekuje tego od prostej komedii sensacyjnej. Jeżeli liczy się na zwyczajną, niezobowiązującą rozrywkę, to film Milowicza po prostu jej dostarcza. Żarty nie są wymuszone, scenariusz – o dziwo – nie jeży się od głupot, choć jednocześnie jest naiwnie komediowy, a same role są całkiem nieźle rozpisane i odegrane. Czuć jest w tym filmie pewnego rodzaju przaśność, ale bynajmniej ona nie przeszkadza, a może nadaje trochę uroku. Co by nie mówić – sama sceneria Tatr skłania do odrobiny klimatu „skarpety do japonek”. Na plus zaliczam również usilne unikanie Warszawy; zdjęcia, prócz Zakopanego, nakręcono m.in. w Tczewie, co jest przyjemną odmianą w stosunku do lokacji, z których w każdym ujęciu widać Pałac Kultury.

Myślę, że to, co temu filmowi zaszkodziło, to łatka drugiego „Chłopaki nie płaczą”. Ale wydaje mi się, że częściowo wynika to z nierealnych oczekiwań samych widzów. Być może takie filmy jak wyżej wspomniany kręci się raz na trzy dekady? A może współczesny widz, wykarmiony wartką akcją Transformersów i innych Avengersów, nie umiałby już lubować się w inteligentnych, błyskotliwych one-linerach? Wszak dziś oceniamy „Chłopaków…” przez pryzmat własnych wspomnień i tekstów, z którymi zdążyliśmy się już oby.
Tak czy inaczej, Milowicz nie poszedł wcale tą drogą i zaproponował po prostu dość wartką akcję z niewyszukanym, ale wcale niezłym humorem. Naprawdę oglądałem dużo znacznie gorszych filmów, stąd nie rozumiem najniższych not dla tej produkcji. (Czy ktoś, kto daje 1, oglądał „Gulczasa”, „Ciacho” albo „Film katastroficzny”?). Najlepiej po prostu obejrzeć samemu i zobaczyć, czy jest tak strasznie. Moim zdaniem – absolutnie nie.