Spotkanie z "Gildą" po raz kolejny. Tym razem w pełni świadome. Kilka razy obejrzałam ów film w dzieciństwie i okresie adolescencji, jednak nic z niego nie zapamiętałam.
Jestem zawiedziona... Rita, ta przepiękna, jakże zdolna Rita Hayworth gra postać papierową, bez żadnej głębi psychologicznej, prawie 30-letnia kobieta bawi się w jakieś żenujące gierki ze swoim byłym absztyfikantem, jak by miała 15, w porywach 16 lat. Wychodzi za mąż "na złość"...? Przez pół filmu ukazuje bezmiar głupoty i min, ruchów, tekstów niczym z podrzędnej farsy lub teatrzyku rewiowego... Jest tak sztuczna, do bólu, że aż męcząca. Tak, wiem, ona "grała", aby wzbudzić zazdrość u Johnny'ego...
Jeśli chodzi o słynną scenę, w której Gilda śpiewa i tańczy "Put The Blame on Mame" - cóż, ja tu nie widzę klasy, ani wdzięku. Widzę żenującą wulgarność, wicie się po estradce pijanej w sztok idiotki, która, niczym podlotek niedojrzały emocjonalnie, chce... znowu!... zrobić na złość swojemu ukochanemu... To stanie w rozkroku, takie bez klasy - tak mogłaby się zachować urżnięta do nieprzytomności prostytutka z podrzędnego zamtuza, nie - Gilda, którą mieliśmy okazję poznać jako - przynajmniej w wymiarze behawioralnym - kobietę z klasą. Tak, wiem, ona "grała"...
Wielki, olbrzymi zawód.
Film, po 72 latach, może robić wrażenie na części 12-latków. Choć i to nie jest takie pewne... Szkoda...