po bardzo przecietnym 'jittemai' postanowilem odzyskac nadwatlona wiare w umiejetnosci rezyserskie hideo goshy i zasiadlem do 'gohiki no shinshi' z nadzieja obejrzenia solidnego kina sensacyjnego. tymczasem film stworzony w przerwie miedzy kolejnymi swietnymi dramatami samurajskimi okazal sie nie typowa yakuza, ale przypowiescia, wrecz moralitetem o ludzkim sumieniu, jakby zywcem wyjetym z tworczosci kurosawy. oczywiscie jak na goshe przystalo akcji tu nie brakuje, tyle ze w odroznieniu od innych jego filmow z tego okresu, caly warsztat zostal podporzadkowany idei filmu. stad dzien nagle zamienia sie w noc, a snieg pada tylko dlatego, by kobieta mogla owinac dziewczynke szalem. cala fabula jest pelna roznych nieprawdopodobnosci, ale nie psuja one odbioru filmu, lecz podkreslaja uniwersalnosc jego tresci. oida, skazany za nieumyslne zabojstwo mezczyzny i jego dziecka oraz dreczobny wspomnieniem jego zony, podpisuje niejako pakt z diablem, ukrytego pod postacia wspolwieznia sengoku - zobowiazuje sie zabic trzy nieznane mu osoby w zamian za pokazna sume pieniedzy, ktora pozwoli mu sie ustatkowac. glowny bohater postanawia kroczyc sciezka, na ktora wkroczyl przypadkiem, przeistaczajac sie z szarego pracownika korporacji w przypadkowego zabojce. jednak gdy przygarnie corke pierwszej ofiary, a podazajac sladem drugiej, spotka zone zabitego przed laty mezczyzny, oida postanowi odkupic swoja dusze zapewniajac obojgu godne zycie. to bardzo nietypowy gosha, swietny warsztat i sensacyjna fabula miesza sie z wyjatkowo mocno uwypuklonym przeslaniem. momentami jest to nieco naciagane, ale film zapewnia interesujaca i wciagajaca rozrywke. polecam :)