Pięcioro przyjaciół postanawia wybrać się na wycieczkę by odwiedzić jaskinie w dolinie Gomeda. Nie wiedzą oni jednak, że jaskinie te są wciąż nawiedzane przez wspomnienia tortur, które miały tam miejsce w przeszłości. Im bardziej zbliżają się do wyznaczonego celu, tym częściej ich sny przemieniają się w koszmary, koszmary w halucynacje a halucynacje w rzeczywistość, dopóki nie zatrze się linia pomiędzy realizmem a surrealistycznym istnieniem: Dolina zaczyna upodabniać się do matczynego łona a jaskinie do pępowiny łączącej matkę i jej nienarodzone dziecko. Wspomnienia tortur dają początek niekończącej się obecności winy i żalu, którą w stanie jest odczuć jedynie matka.