bo Amerykanie to szpece od płaczliwych filmów a także patetycznych i kiczu ;]

ale ja tam lubię obie wersje, chociaż nie lubie tego aktora z amerykanskiej - Gere'a

e tam Gere i tak zmarl szybko wiec nie trzeba bylo dlugo go znosic ^^

Zgadzam się, o dziwo remake jest lepszy. Cała historia lepiej przedstawiona i kilka łez się uroniło, a pierwowzór, no cóż - wg mnie słabszy.

Ja także jestem zawiedziony oryginałem. Jedyna scena, która przypadła mi do gustu, to pogrzeb i przejmujące zachowanie psa. Tego w wersji amerykańskiej nie było, a szkoda. Cała reszta jest po prostu jakaś dziwna. Nie czułem tej więzi między psem a panem, nie było to tak fajnie pokazane jak w wersji USA. Pies dorastał, po domu kręciło się wiele osób, i nagle pan wziął psa na smycz i zaciągnął go na spacer.
A już najbardziej irytowało mnie to, że Japończycy robili ten film chyba dla niekumatych. Co chwila padało zdanie typu: "biedny pies, przecież jego pan już nie wróci", "spójrzcie, pies czeka, a przecież jego pan już nie wróci", "czekasz piesku, a twój pan nie wróci". "on nie wie, że jego pan już nie wróci". No żesz kurnaaaa, przecież widz wie, że on umarł i pies się nie doczeka.

hahaha...to była faktycznie wersja dla upośledzonych albo dla bardzo małych dzieci, bo tematyka dotycząca przyjaźni między psami a zwierzętami dosyć często adresowana jest do najmłodszych, bo dorośli są o wiele bardziej "kumaci" a przynajmniej z takiego założenia się wychodzi...

między psami a ludźmi miało być ;)