Shikon Soukyuu miało łatwiejsze zadanie niż Kyoto Ranbu, bo miało pomieścić "tylko" 10 odcinków anime. Ale muszę przyznać, że podobało mi się o wiele mniej niż pierwszy film. Owszem, historia trzyma się kupy, ale to tyle. Brakowało mi czegoś, co było obecne w Kyoto Ranbu. Nie potrafię tego wyjaśnić, ale trochę się zawiodłam. To co było najważniejsze w Hekketsuroku gdzieś się zgubiło. Jeśli ktoś widział drugi sezon anime, wie o czym mówię. Sceny, które powinny nas uderzyć "right in the feels" są pokazane tak szybko, znikają błyskawicznie. Nie można robić czegoś takiego Soujiemu, nie (to on w ogóle tam był?)!
Cała ta zemsta Kazamy także straciła dla mnie sens gdzieś w połowie. Ścigał kolesia przez pół kraju, akurat tego jednego. Wzięcie Chizuru za żonę już dawno mu wypadło z głowy. W końcu miał okazję z nim walczyć... Ale wiesz co? Eee, chyba nie. Serio?
Przy okazji zakończenia... Jak to z Hekketsuroku zostawia nas z pytaniem, co doprowadzało każdego do szału, tutaj wszystko jest jasne - happy end (tak jakby). Muszę jednak przyznać, że wolę to niejasne, urwane zakończenie. Po prostu jest bardziej klimatyczne. Przede wszystkim Kazama nie rozmyśla się w połowie walki!
Jednak podobał mi się fakt, że starali się rozwinąć wątki mniej popularnych postaci, jak Sano czy Kazama. W końcu zajęto się czymś więcej niż Hijikatą, za co jestem bardzo wdzięczna. Wspomniano także o dziedzictwie Chizuru, co także jest interesujące. W anime fakt, że była oni był okropnie zaniedbany.
No i oczywiście animacja, która jest jeszcze lepsza niż w Kyoto Ranbu. Jest po prostu genialna, sceny walk są perfekcyjne. Jest ruch, jest krew - idealnie! Muzyka jest podobna do tej z pierwszej części, świetna tak jak tamta. Ogólnie, jako fance Hakuouki przypadło mi do gustu (w końcu, im więcej Shinsengumi, tym lepiej ;P), ale co mnie wkurzało, wkurzało mnie niemiłosiernie.