Ratują go dwie kreacje aktorskie - Umy Thurman i Brigitte Lahaie, od których nie można oderwać wzroku. Ta druga zresztą w najbardziej zmaskulinizowanej wersji, w jakiej ją dotychczas widziałem. Może jeszcze ładne zdjęcia i kostiumy. Cała reszta i jako całość - na nie. Film na siłę za długi, bez polotu, który męczy. Swoją drogą mogłem być trochę uprzedzony, bo zdanie na temat Anaïs Nin miałem wyrobione już wcześniej (nie napiszę jakie, bo filmweb cenzuruje najtrafniejsze określenie). Do filmu o Madonnie też podszedłbym pewnie jak pies do jeża.