Już kryminał psychologiczny bardzo dobry. Z naciskiem na psychologiczny. Bo w sumie to średnio mnie obchodziło, kto stoi za tym morderstwem i sam proces myślowy Roberta też nie był porywający. Ba, jest takim typowym, schematycznym bohaterem, który oczywiście musi wszystko rozkminiać na własną rękę i wielce się dziwi, że coś jest zamiatane pod dywan. Również trudno uwierzyć, że nikt wcześniej nie wpadł na ślad jego dochodzenia.

Ale już sam proces godzenia się z własnym „ja” i coraz częstsze kadry ukazujące jego i jego odbicie – to mi się bardzo podobało. W ogóle pod względem wizualnym czułam tutaj klimat starych kryminałów, trochę nawet Finchera. Bo jest tak brudno, ciemno, na ekranie jest ziarno - „Hiacynt” nie odstaje od zagranicznych filmów tego typu, a Ziętek bardzo zgrabnie wpisuje się w tę stylistykę noir. Szkoda, że jedynie on jest dobrze napisaną postacią, a inni to tacy zapychacze, którzy dodatkowo grają bardzo teatralnie.

I trochę mnie bawią te komentarze, że Netflix hurr durr LGBT, jak Domalewski wyciągnął czarny rozdział z naszej historii i bynajmniej nie osadził sobie w niej homoseksualistów „tak po prostu”. Bardzo dobrze, że się o tym mówi i podobały mi się te delikatne aluzje do dzisiejszej sytuacji.

Więcej opowiadam w recenzji: https://youtu.be/ESvdn81P4qY