Reżyser, co jest dość rzadkim zabiegiem, opatrzył swoje dzieło czymś jakby przedmową. Powiedział w niej, że to film o pamiętaniu. Ja myślę, że również o sile ludzkiej pasji, która może dosłownie czynić cuda. No i o jakimś wyższym porządku świata - o Bogu, losie, albo przeznaczeniu, które może w perspektywie jednego życia nie jest zawsze zauważalne, ale, patrząc przez pryzmat kilku pokoleń, odgrywa ważną rolę.
Mam pewne zastrzeżenia, co do gry Grażyny Błęckiej-Kolskiej. Nie zawsze jest dobrym pomysłem, jeśli reżyser obsadza własną żonę, bo trudno mu może dobrze pokierować nią na planie. Krzysztof Majchrzak jest artystą o bardzo specyficznym stylu i to się może podobać albo nie. Mnie to nie przekonuje. W tej sytuacji pozostaje mi tylko pochwalić niezawodnego Bartosza Opanię. Ogromny plusem tego filmu jest też muzyka.
To obraz, który na pewno wymaga dużego skupienia i jest miejscami troszkę przygnębiający. Jeśli jednak komuś to nie przeszkadza, można obejrzeć.