Nie spodziewałem się bynajmniej, że film będzie tak udany jak pierwsze Sprawy piekielne. I oczywiście nie był. Zabrakło tu tamtej oryginalności, tamtych zdjęć, muzyki, wyrafinowania, no i – co normalne w przypadku kontynuacji – elementu zaskoczenia... Poza tym sądzę, że chyba jednak lepiej by było, gdyby żadne sequela i prequele w tym przypadku w ogóle nie powstały. Zakończenie „Infernal Affairs”, uważam za idealne – niby otwarte, ale z bardzo wymownym, końcowym cytatem. Wszelkie stawianie „kropki nad i” było tu w gruncie rzeczy niepotrzebne, o czym przekonuje zresztą ów sequel.
Który jednak - muszę przyznać - bardzo mi się spodobał. Przede wszystkim dlatego, że nie zabrakło aktorów (a było to największym minusem „dwójki”), którzy ponownie nie zawiedli. Aż chce mi się napisać w tym momencie coś w stylu, że Andy Lau zagrał tu swoją życiową rolę, co byłoby zresztą małym nonsensem, z różnych powodów... Niemniej jednak, jest w tym filmie znakomity. O ile w „jedynce” aktorski pojedynek wygrał według mnie Tony Leung (choć wygrał minimalnie), o tyle w „trójce” jest odwrotnie. Sądzę zresztą, że jest to spowodowane nie tyle formą aktorską obu panów, co scenariuszem: po prosty tym razem to Andy ma więcej dobrych, piekielnie dobrych (no i bardzo efektownych...) scen.
Sam film ma sporo zalet, ale też sporo wad. Nie wiem jednak za co uznać solidne (delikatnie mówiąc) zagmatwanie fabuły. Bardzo długo nie wiedziałem, o co w tym wszystkim chodzi, co z czasem zaczęło mnie trochę irytować, no ale w końcu wszystko stało się zrozumiałe i pojawiła się satysfakcja, która wynagrodziła początkową irytację. Więc może to jednak zaleta. Z pewnością jednak wadą są tu pewne – nazwijmy to – przegięcia, zwłaszcza w tych partiach filmu, które dotyczą wydarzeń poprzedzających część pierwszą: z romansem Yan-a (Leung) i dr. Lee, na czele. Całkiem fajnie się na to patrzy, ale wytłumaczenia późniejszej amnezji Yan-a hipnozą, to jednak mało oryginalny chwyt. Inna sprawa, która szczególnie mi nie podeszła, to ilość tajniaków, których jak się okazuje jest tu całkiem spora gromadka...
Mimo tych i kilku innych “szczegółów”, trzeba jednak przyznać, że scenariusz, tak jak i cały film jest jednak na poziomie, zaskakuje, porusza, no i – jak sądzę – stanowić musiał całkiem spore wyzwanie dla swoich twórców, którzy mimo wszystko nie zawiedli, i zrobili bardzo przyzwoity i nie głupi film. Tylko że w ogóle nie powinni byli go robić.
7,5/10