Film w miarę dobry do sceny w której psychiatra przyznaje się do pozbawienia złudzeń (illusion). Póżniej karmi nas samymi złudzeniami. Scena buntu z podarciem kart nie pozostawia złudzeń, że mamy do czynienia z marnym gniotem z pozornie buntowniczym przesłaniem. Dalej jest tylko gorzej i otrzymujemy papkę, jak to się nie poddawać i jak można w ludziach obudzić dobro. Ha ha ha. Przy okazji irytująco prymitywne manipulacje widzem. Psychiatra więzienny ma być przedstawiony w złym świetle jako niekompetentne gówno - ubieramy go niedbale i przetłuszczamy włosy. Zaczyna wierzyć we własny zawód - ulizany i elegancko ubrany. Główny bohater podobnież, najpierw potargany jak zwierzę, kiedy zaczyna rozmawiać z psychiatrą też coraz piękniej ufryzowany, a po bójce ze strażnikiem reżyser ponownie odmawia mu prawa do posiadania grzebienia. To tylko świadczy o poziomie umysłowym reżysera i jego oglądzie świata. Z innej beczki. Główny bohater nie chce z nikim gadać, ale odnośnie doktora Caldera zmienia zdanie, bo rzekomo dostrzega w jego spojrzeniu jakąś inteligencję? krytycyzm? wkurzenie? Sorry, ale pan doktor jest zaprezentowany jako typowy karierowicz i włazidupek. Jest psychologicznie sprzeczne, by osoba krytycznie myśląca i mająca "wkurzone" spojrzenie na społeczeństwo została tego typu karierowiczem. Takie osoby w życiu lądują zupełnie gdzie indziej. Więcej pisać mi się nie chce... może poza tym że Cuba Gooding Jr jak zwykle beznadziejny