Nie bardzo wiem czego ty się od filmu spodziewałeś? Chciałeś opowieści o wojnie? Mnie się podobało to, że reżyser opowiedziałem o tym co aktualnie w Iraku najbardziej dotyka, o totalnej beznadziei i zagubieniu prostego człowieka w gąszczu spraw, które dotyczą jego codziennego życia, a których za bardzo nie rozumie. Film zdobył uznanie na międzynarodowych festiwalach i słusznie. Najbardziej chyba jest krzywdzący zarzut, że ową historią można by nakręcić wszędzie, również w Warszawie. zastanawiam się czy miałbym niby krytykować 'Smak Wiśni' tylko dlatego, że nie traktuje o problemach czysto irańskich tylko ogólnoludzkich choć w egzotycznej otoczce.

Z twojej opinii można by wywnioskować, że film powinien traktować o skomplikowanej sytuacji polityczno-etnicznej w Iraku, ale czy takie ujęcie problemu byłoby rzeczywiście ciekawszym? Fakt że film opowiada o Iraku z punktu widzenia pojedynczej jednostki, co więcej dziecka, czyli jednostki niejako upośledzonej społecznie, zależnej, o prostej moralności, niewinnej chciałoby się rzec, fakt że ta bezbronność zderzona jest z czasem wojny i niepokoju, to główny plus i zamysł filmu. Dzieci spełniają tutaj rolę szkła powiększającego z filtrem, zwracając uwagę na rzeczy istotne, błahe w skali globalne, kluczowe w codziennym życiu, bo przecież dobry dokument powinien mówić o życiu codziennym, szarym marazmie egzystencji w kraju targanym biedą i konfliktami, pomysł żeby ukazywać wielkie konflikty oczami prostych ludzi nie jest nowy (filmy traktujące o wojnach bałkańskich), co więcej takie podejście cechowała nieodżałowanego Ryszarda Kapuścińskiego, skupianie się na rzeczach z pozoru drobnych, które wypełniają nam życie. Co do samego filmu to obraz jest dość surowy, przydałyby się jakieś ładne alegorie w migawkach którymi operator/reżyser kontrapunktował by fabułę (zboczenie w stronę kina irańskiego/japońskiego ;])