Wydaje mi się, że dzieci jednak nie pozostały u swoich bilogicznych rodziców. To hasło: "Misja skończona" raczej przemawia za tym, że wszyscy zrozumieli, iż "wymiana" nie jest dla nikogo dobrym rozwiązaniem.

Też mi się tak wydaje. Podejrzewam, że od teraz będą się po prostu spotykać, żeby utrzymywać kontakt z biologicznymi dziećmi, ale wychowywać będę te, które do tej pory wychowywali.

Ja to nawet początkowo myślałem, że oni zamieszkają wszyscy razem. Bodaj szef Ryoty Nonomiyi tak doradzał, czy coś w podobnym stylu, albo co mogło skłonić do takiej decyzji.

Wspólne mieszkanie to raczej jakaś utopijna wizja. Obydwie rodziny pochodzą z różnych warstw społecznych, mają odmienny styl życia, więc raczej nie potrafiliby zamieszkać w komunie ;)

Co do rad innych osób, to najbardziej zdziwiła mnie ta dyrektora(?) szpitala, że im szybciej zamienią się dziećmi, tym lepiej. Jestem ciekawa, czy to miała związek z jakimiś poglądami właściwymi Japończykom, czy po prostu ten konkretny człowiek tak uważał.

Acz zauważ, że te rodziny się do siebie zbliżają, zwłaszcza kobiety-matki. A i jeden z ojców ma bardzo "otwarty" charakter, a drugi stopniowo "dojrzewa". I - dwie rodziny to jeszcze nie "komuna", he he he. Wreszcie - po otrzymaniu odszkodowania od szpitala, o które ci biedniejsi się upominali, status obu rodzin może by się nie wyrównał, ale cokolwiek zbliżył.

A co do rad tego dyrektora szpitala, to faktycznie, zazwyczaj rodziny pragną jak najszybszej "wymiany", bo w pewnym momencie nie ma ona już sensu, jest za późno. Z tym że tu w obu przypadkach akcentuje się intensywny związek dzieci z rodzicami, nawet w przypadku tego bardziej "oschłego" ojca (ten motyw połączonych rąk i obietnica: "Zawsze razem"). W drugim przypadku, wiadomo, nawet kąpali się razem. :P

No może utopia, trochę... :-)

Jak najszybsza wymiana ma sens, ale kiedy dzieci są małe, takie niemowlaki. W przypadku 6'latków to już trochę za późno, żeby je sobie tak po prostu wymienić. Chodzi właśnie o zżycie się rodziców z niebiologicznymi dziećmi.

Jakby nie było, to otwarte zakończenie mi się podoba. Nie lubię dostawać wszystkiego na talerzu ;)

To znaczy ja częściej oglądałem filmy, w których bohater przechodził kryzys tożsamości w wielu 15-25 lat. Wówczas bowiem odkrywał, że jest adoptowany czy podmieniony i domagał się poznania "prawdziwych" (czyli biologicznych) rodziców, dość dramatycznie to zazwyczaj się odbywało. Więc - trudno chyba tak jednoznacznie o tym orzekać. Z tym że tu faktycznie, trafiło na ten najbardziej newralgiczny wiek. Acz gdyby nie duży potencjał emocjonalny w obu rodzinach, wszystko pewnie okazałoby się łatwiejsze.

A co do tej mentalności Japończyków, to sobie przypomniałem - przecież długo tam funkcjonowały klany, stąd wielorodzinne społeczności to nic nadzwyczajnego w tej kulturze. Jeszcze pewnie pozostałości tego są w yakuzie. Tak mi się wydaje przynajmniej, bo żadnym ekspertem nie jestem.