Po tak ambitnych dziełach jak ''Hans Kloss'' czy bardziej
''zabawnych'' czyli tych wszystkich ''Ciachach'', ''Och, Karolach
2'' czy ''Milionach dolarów'' (innych filmów o równie niskim
poziomie nie ma sensu raczej tu już wymieniać), przyszła
kolej na ''Jak się pozbyć cellulitu?''. Pierwsze zdanie jakie
nasuwa się już po kilkunastu minutach seansu, to kolejny raz
stwierdzenie, iż ten film jest następnym dowodem na upadek
naszego rodzimego kina. Na prawdę, ale w ostatniej
dekadzie stosunkowo niewiele powstało u nas produkcji,
które z czystym sumieniem można komuś polecić i są one
godne uwagi, a już komedii to trzeba ze świecą szukać.
Nawet żadna mi teraz na myśl nie przychodzi. To co stworzył
Saramonowicz jako reżyser oraz scenarzysta wraz z czterema
paniami oraz to co wyczyniają aktorki na ekranie, jest pomstą
w stronę nieba!!! Dwa słowa jakie przychodzą mi na myśl -
żenująca tragedia. I gdyby nie męska część bohaterów, która
jeszcze jakoś daje radę, czyli zazdrosny psychol
Mecwaldowski lub Kot, który jak widać bardziej się nadaje do
takich właśnie ról niż do odgrywania Hansa Klossa, oraz
dosłownie kilka rozkładających ciętych tekstów:
- " Co mam dawać du.py za mięso, jak w jakiejś epoce
kamienia łupanego??"
- ''Czy pan mnie w ogóle słucha? Tak nie mogę spuścić z
pani ucha''
- '' Ten psychol jest zazdrosny nawet o szczoteczkę do zębów
..., że jestem z nią za blisko."
- " W du.py sobie kremy wcierają, ale żeby o rozum zadbać to
nie!", no może by jeszcze coś tam znalazł, ale nie wiem czy
jest sens, to ten ''film'' oceniłbym na jedynę jak nic.
Reszta to MASKARA jakaś! Większość rozmów jest, albo o
niczym, albo tak żałosna, że aż kopara opada. Gra pani
Boczarskiej (koszmar), Kluźniak (NIEPOROZUMIENIE!!!), czy
Hirsch, jest na poziomie gorzej niż amatorskim. To jest po
prostu jakaś kpina z widzów i tyle. Pani Kluźniak jest tu równie
mocno irytująca co czytając Zoe w ''Łowcach smoków''.
Prawdę mówiąc te trzy kobiety tak cholernie denerwują i
męczą umysł, że ''panie'', odtwórczynie głównych ról w ''Lejdis''
są wręcz wspaniałe, a wymieniony film, jest arcydziełem :)
Chyba całe to towarzystwo żeńskie, czyli aktorki i scenarzystki,
razem z reżyserem paliło skórki bananowe, a to są skutki
owego ujarania się hehe.
Scenariusz jest najzwyklejszym w świecie dnem. Fabuła
wręcz ... A szkoda już słów na to strzępić. Jak można coś
takiego spłodzić i wydać na świat? Dialogi w stylu ''Ja bym na
ciebie nasikała, jakbyś tego potrzebowała'' itp, są żenujące.
Po 50 minutach filmu pada decyzja, aby to co się wokół tych
trzech kretynek dzieje, zgłosić na policję wreszcie ... hellloooo.
Scen debilnych co niemiara. Na posesji podejrzanego J.,
jedna z ''mądrych'' sika, druga wygrzebuje kość, po czym
słychać : ''Ja pierd@le co to? Wilk! A to co jest główka?!''. Tak
jest przez większą część filmu, więc czy to jest normalne? Czy
tak dziś ma wyglądać prawdziwa komedia? Czy nasze
komedie skończyły się po ''Poranku kojota''? Niestety, ale
chyba tak.
Do tego dochodzi jeszcze realizacja, czyli tak jak tu montaż i
ścieżka dźwiękowa. Obraz, ogólnie ujęcia jeszcze ujdą.
Muzyka natomiast udaje tylko dobrze dopasowaną, ale i tak
przy całości nie jest jakąś ogromną wadą.
Całość, czyli ten pseudokomiczny, beznadziejny i żałosny
badziew w ogóle nie powinien powstać, bo tylko popsuł mi
krew, a w rodzimym kinie pozostawił ponury ślad.
Mecwaldowski, gdyby nie ty, nie byłoby nawet 2/10.
Pozdrawiam