Jak się potrafi filmy oglądać tylko dla samej historyjki, to rzeczywiście piwo jest potrzebne.

A dlaczego ogląda się komedie?

Dobre pytanie, bo trafne – daje możliwość uzmysłowienia, że tak naprawdę istnieją co najmniej dwa rodzaje komedii:
- komedia-historyjka, która w slapstikowy sposób opowiada o poślizgnięciu się na skórce od banana, czyli bohater ma jakieś perypetie, np. kogoś szuka, ktoś kogoś z kimś pomylił, ktoś zmierza z punktu A do punktu B, itp. Z tej wymyślonej fabułki ma wynikać komizm sytuacji lub komizm postaci, czasami komizm językowy, choć to już o wiele rzadziej, bo to najtrudniejszy [czytaj: ambitniejszy] rodzaj komizmu. Taka komedia rzeczywiście powinna być przede wszystkim sprawnie opowiedzianą historią, która śmieszy widza i nic poza tym – taki Flip i Flap we współczesnym wydaniu.
- komedia-satyra, która powstaje po to, żeby ośmieszyć określone zjawiska społeczne/obyczajowe/ze świata sztuki/polityki/religii itp. W takiej komedii fabuła jest tylko pretekstem/metodą/kostiumem, no w każdym razie, tylko jakimś narzędziem do osiągnięcia celu, czyli skrytykowania/wykpienia/poironizowania sobie z tego czegoś, co twórca wziął na widelec. Wtedy w takiej komedii twórca mruga okiem do widza: „Stary, wyluzuj, tu niekoniecznie chodzi o to, żeby ‘śledzić losy’ „
Klasycznym przykładem takiego filmu jest „Miś”, komedie genialnego Machulskiego, komedie duetu Konecki-Saramonowicz lub ich ‘oddzielne’ filmy, a więc: majstersztyk warsztatu filmowego, czyli Testosteron [Lejdis już mniej], Idealny facet dla mojej dziewczyny, Ciało itp.
Jak to konkretnie działa w „Cellulicie” [jest on parodią horroru], napisałam w moim temacie bezpośrednio pod Twoim – może Cię on zainteresuje?
P.S. Tzw. ‘komedie romantyczne’ celowo pominęłam, bo z komedią mają one tyle wspólnego, że mają happy end, ale komizmu w nich tyle, co kot [nomen omen] napłakał.